 |
 |
 |
| |
Aktualnie online
Aktualnie jest 582 gości i 0 użytkowników online
Jesteś anonimowym użytkownikiem. Możesz się zarejestrować klikając tutaj
Wizyt w serwisie: 159921072 |
|
 |
 |
 |
|  |
|
|
|
| |
Wyrok NSA Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku z dnia 6 grudnia 2000 r. (Sygn. akt I SA/Gd 1977/99)
Wysłany dnia 15 Paź, 2002 - 10:58 przez Adam   |
|
 |
|
 |
| |
Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2000r. sprawy ze skargi Gminy G.na uchwałę Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej z dnia 23 września 1999r. Nr 247/99 w przedmiocie unieważnienia przewidzianych w budżecie wydatków oddala skargę.
Sygn. akt I SA/Gd 1977/99
WYROK Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 6 grudnia 2000 r.
Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2000r. sprawy ze skargi Gminy G.na uchwałę Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej z dnia 23 września 1999r. Nr 247/99 w przedmiocie unieważnienia przewidzianych w budżecie wydatków oddala skargę.
Uzasadnienie
Uchwałą Rady Miasta G. Nr IX/405/99 z dnia 23.06.1999 roku Gmina G. przystąpiła do Sportowej Spółki Akcyjnej "B. I. S.A." w G., a Zarząd Miasta G. uchwałą Nr 1291/99 /III z dnia 27.07.1999 roku przyjął treść Statutu Spółki. W dniu 03.08.1999r. Gmina G. i pozostali założyciele zawiązali Spółkę i przyjęli jej Statut, co zostało zawarte w akcie notarialnym rep. A Nr 4288/1999.
Spółka została zarejestrowana w Sądzie Rejonowym w Gdańsku RHB Nr 13863 z dnia 26.08.1999 roku. Uchwałą Rady Miasta G. Nr X/408/99 zabezpieczono środki budżetowe w wysokości 25.000 złotych na pokrycie 1000 akcji imiennych o wartości nominalnej 100 złotych każda, co stanowiło 25% opłacenia kapitału akcyjnego w części obejmowanej przez Gminę G.. Udział Miasta w Spółce wynosił 10%.
Uchwałą Nr 247/99 z dnia 23 września 1999r. Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Gdańsku unieważniło przewidziane w budżecie wydatki na pokrycie udziałów miasta Gdyni w Sportowej Spółce Akcyjnej "B. I.".
W uzasadnieniu orzeczenia podniesiono, że Sportowa Spółka Akcyjna jest spółką powstałą w oparciu o ustawę z dnia 18 stycznia 1996r. o kulturze fizycznej, a zatem jest spółką komercyjną.
Jednostka samorządu terytorialnego może przystępować i tworzyć spółki prawa handlowego spełniające warunki wynikające z art.10 ustawy z dnia 20 grudnia 1996r. o gospodarce komunalnej. Uznając, że utworzona Spółka nie spełnia warunków z art.10 ust. l i ust.2 tej ustawy, zaś zakres działań tej Spółki przekracza uprawnienia z art.10 ust.3 ustawy stwierdzono, że Miasto G. tworząc SSĄ, rozpoczęło działalność gospodarczą niedozwoloną przepisami prawa.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 października 1999r. skarżąca wywodzi dopuszczalność swojego udziału w Sportowej Spółce Akcyjnej "B. I." w oparciu o następujące przesłanki:
Po pierwsze, opierając się na przepisach ustawy o kulturze fizycznej skarżąca wywodzi, że podstawową jednostką organizacyjną, realizującą cele i zadania w zakresie kultury fizycznej jest klub sportowy, który działa w formie spółki akcyjnej. Z przepisów tej ustawy wynika, że jednostki samorządu terytorialnego realizują zadania w zakresie kultury fizycznej jako zadania własne.
Reasumując skarżącą podnosi, że przystąpienie gminy do tego rodzaju spółki pozostaje w związku z jej celami i zadaniami w dziedzinie kultury fizycznej, jako zadanie o charakterze użyteczności publicznej.
Po drugie skarżąca podnosi, że podstawą prawną przystąpienia gminy do spółki są przepisy art. 10 ust.3 ustawy o gospodarce komunalnej. Dotyczy to sytuacji, gdy taka spółka zajmuje się działalnością promocyjną" a także gdy są to spółki ważne dla rozwoju gminy.
Po trzecie skarżąca podniosła, że zgodnie ze statutem Spółki, obok uczestnictwa w profesjonalnych zawodach sportowych, do zadań tego podmiotu będzie należało również promocja Miasta Gdyni, promocja sportu oraz prowadzenie działalności na rzecz jego rozwoju.
Po czwarte podniesiono, że zarejestrowanie Spółki przez niezawisły sąd jednoznacznie potwierdza legalność działań Gminy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie jest zasadna.
Nie można zgodzić się z argumentacją skarżącej, że realizacja zadań z zakresu kultury fizycznej ukierunkowana na sport profesjonalny jest zadaniem o charakterze użyteczności publicznej i w związku z tym należy do zadań własnych gminy. Definicję zadań własnych gminy formułuje bowiem art.6 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 1996r. Nr 13, póz. 74 z późn. zm.), który stanowi,
że do zadań gminy należą zadania publiczne o znaczeniu lokalnym, nie zastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. W tym wypadku współudział w spółce prawa handlowego, której podstawowa działalność polega na prowadzeniu wyczynowej działalności sportowej nastawionej na osiąganie zysku, nie może być zakwalifikowana do zadań publicznych. Tylko zadanie publiczne można zaś zaliczyć do kategorii zadań o charakterze użyteczności publicznej, to znaczy takich które w odniesieniu do gminy polegają na zaspokajaniu zbiorowych potrzeb społeczności lokalnej.
Zasadnicza odmienność między gospodarką komunalną a działalnością gospodarczą polega głównie na tym, że gospodarka komunalna nie ma celu zarobkowego. Musi się ona mieścić w ramach działalności komunalnej, a jej obligatoryjnym celem pozostaje wykonywanie zadań własnych gminy, a w tym zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty (zadań użyteczności publicznej). Gmina jest przede wszystkim organem władzy publicznej, przez co siłą rzeczy musi przejąć określone funkcje interwencyjne w gospodarce. Chodzi tu zwłaszcza o dziedziny działalności społecznie niezbędnej, w których podmioty prywatne nie są zainteresowane podjęciem działalności (np. brak opłacalności), o tworzenie nowych miejsc pracy, o podtrzymywanie lokalnych tradycji i lokalnych ośrodków aktywności gospodarczej i kulturalnej (np. przemysł ludowy, uzdrowiska, centra turystyki itd.). Podkreśla się, że o ile pożądana, a przynajmniej dopuszczalna jest działalność gmin ukierunkowana na potrzeby społeczne i użyteczność publiczną społeczne i użyteczność publiczną (konieczność pozyskania środków finansowych niezbędnych na realizację zadań), o tyle czysta działalność komercyjna gmin może w konsekwencji doprowadzić do zmonopolizowania niektórych rodzajów działalności przez gminę i odwracać jej uwagę od rzeczywistych potrzeb społecznych. Specyfika gminy jako podmiotu gospodarującego środkami publicznymi powoduje też, że w ostateczności o skali działalności gospodarczej gmin decydują ich cechy ustrojowe, prawnie ustalone źródła ich dochodów oraz zasady komunalnej gospodarki finansowej, które jednoznacznie wykluczaj ą możliwość przekształcenia gmin w podmioty, których głównym lub jednym z wielu celów byłoby prowadzenie działalności gospodarczej obliczonej na osiąganie zysków (wyrok SN z 29 VII 1993, III ARN 38/93).
W dotychczasowym orzecznictwie restryktywnie zapatrywano się też na przystępowanie gmin do spółek prowadzących działalność komercyjną, (wyrok w sprawie II SA 739/94).
Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że zgodnie z definicją wynikającą z art.3 pkt 5 ustawy z dnia 18 stycznia 1996r. o kulturze fizycznej (Dz. U. Nr 25, póz. 113 z późn.zm.), sport profesjonalny jest rodzajem sportu wyczynowego, uprawianym w celach zarobkowych. W celu jego wykonywania, zgodnie z rozdziałem 5 ustawy o kulturze fizycznej, powołuje się spółki akcyjne, działające na podstawie przepisów kodeksu handlowego ze zmianami wynikającymi z ustawy o kulturze fizycznej. Przepisy tego rozdziału są więc lex specialis w stosunku do przepisów kodeksu handlowego i stąd odrębność spółek utworzonych na ich podstawie.
Z przepisów tych wynika, że utworzenie sportowej spółki akcyjnej będzie się wiązało z działalnością gospodarczą gminy prowadzoną na podstawie kodeksu handlowego i w celu uzyskania zysku.
Jednostka samorządu terytorialnego może przystępować i tworzyć spółki prawa handlowego, spełniające warunki wynikające z art.10 ustawy z dnia 20 grudnia 1996r. o gospodarce komunalnej (Dz.U. z 1997r. Nr 9, poz.43 z późn.zm.). Utworzona Sportowa Spółka Akcyjna nie spełnia łącznych warunków wynikających z art. 10 ust. l ustawy, gdyż jej powstanie nie wpłynie na stan bezrobocia, nie spełnia również warunku wynikającego z ust.2, gdyż nie dotyczy zbycia lub rozporządzenia mieniem. Natomiast utworzenie sportowej spółki akcyjnej na podstawie art.10 ust.3 ustawy również jest niemożliwe, gdyż przystępowanie jednostek samorządu terytorialnego do spółek prawa handlowego możliwe jest tylko w przypadkach spółek zajmujących się czynnościami bankowymi i ubezpieczeniowymi oraz działalnością doradczą, promocyjną, edukacyjną i wydawniczą prowadzoną na rzecz samorządu terytorialnego, co w analizowanym przypadku nie występuje, bowiem wśród tej działalności nie wymieniono profesjonalnej działalności sportowej. Natomiast podejmowanie przez takie spółki działalności promocyjnej w zakresie sportu jest zgodnie z treścią art. 31 ust. l ustawy o kulturze fizycznej w zakresie sportu profesjonalnego obowiązkowym zadaniem tego podmiotu. W związku z tym powyższe zastrzeżenie ustawowe wyklucza w tym zakresie współudział gminy w jego realizacji z uwagi na treść art.6 ustawy o samorządzie gminnym, który stanowi, że do zadań własnych należą zadania nie zastrzeżone dla innych podmiotów. W tym zaś wypadku zadanie właśnie zostało zastrzeżone dla tych spółek.
Odnosząc się do zarzutu, że Spółka realizuje zadania promocyjne i inne ważne dla rozwoju Gdyni, co powoduje, że spełniony jest warunek z art.10 ust.3 ustawy o gospodarce komunalnej, stwierdzić należy, że argument ten nie może skutecznie podważyć zaskarżonej do Sądu uchwały. Umieszczenie bowiem w Statucie w zakresie zadań Spółki celu tak nazwanego wśród bardzo wielu innych jej zadań (w tym m.in. poza działalnością sportową, działalność organizacji komercyjnych, wynajem maszyn i nieruchomości, działalność hotelarska, restauracyjna, produkcyjna, wydawnicza, informatyczna i handlowa) sprawia, że cel ten nie może zmienić oceny, że podstawowym i zasadniczym celem Spółki jest realizacja zadań związanych ze sporem profesjonalnym.
Mając na uwadze powyższe należy zgodzić się z oceną Kolegium RIO, że Miasto Gdynia tworząc Sportową Spółkę Akcyjną rozpoczęło działalność gospodarczą niedozwoloną przepisami prawa.
Odnosząc się w końcu do ostatniego zarzutu skargi, że zgodność z prawem badał Sąd rejestrowy stwierdzić należy, że zapis art.16 k.h. nie wyłącza podejmowania działań nadzorczych przez Regionalną Izbę Obrachunkową. Istotne jest też to, że ocena merytorycznej poprawności rejestracji spółki jest jakościowo inną czynnością od decyzji zaplanowania w budżecie gminy środków na pokrycie udziałów w tej spółce.
Konkludując powyższe Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że zaskarżony akt nie narusza prawa, stąd należało orzec wmyśl art.27 ust. l ustawy o NSA.
Notatka: Źródło: OWSS 2/2001
|
|
 |
 |
 |
|
|
Webmaster