 |
 |
 |
| |
Aktualnie online
Aktualnie jest 1178 gości i 0 użytkowników online
Jesteś anonimowym użytkownikiem. Możesz się zarejestrować klikając tutaj
Wizyt w serwisie: 162826967 |
|
 |
 |
 |
|  |
|
|
|
| |
Wyrok NSA w Warszawie z dnia 3 kwietnia 2002 r. (Sygn. akt III SA 3357/01)
Wysłany dnia 19 Paź, 2004 - 11:20 przez Lidka   |
|
 |
|
 |
| |
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie
po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2002 r. sprawy ze skargi E. P. na orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych przy Ministrze Finansów z dnia 16 lipca 2001 r. Nr DF/GKO/Odw.- 87/121/2001 w przedmiocie naruszenia dyscypliny finansów publicznych:
1) uchyla zaskarżone orzeczenie,
2) zasądza na rzecz skarżącego od Głównej Komisji Orzekającej w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych przy Ministrze Finansów kwotę 10 zł (dziesięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie
po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2002 r. sprawy ze skargi E. P. na orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych przy Ministrze Finansów z dnia 16 lipca 2001 r. Nr DF/GKO/Odw.- 87/121/2001 w przedmiocie naruszenia dyscypliny finansów publicznych:
1) uchyla zaskarżone orzeczenie,
2) zasądza na rzecz skarżącego od Głównej Komisji Orzekającej w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych przy Ministrze Finansów kwotę 10 zł (dziesięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
UZASADNIENIE
Główna Komisja Orzekająca w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych przy Ministrze Finansów orzeczeniem z dnia 16 lipca 2001 r. nr DF/GKO/Odw. - 87/121/2001, po rozpoznaniu odwołania p. E. P. - Dyrektora Samodzielnego Publicznego Zespołu Opieki Zdrowotnej w B. od orzeczenia Komisji Orzekającej w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych przy Regionalnej Izbie Obrachunkowej w Rzeszowie z dnia 8 marca 2001 r. nr B 005/2/2001, na podstawie art. 160 ust. 2 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014, ze zm.) oraz § 57 i 62 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia 1999 r. w sprawie właściwości i trybu powoływania rzeczników dyscypliny finansów publicznych, organów orzekających oraz szczegółowych zasad postępowania w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych (Dz.U. Nr 42, poz. 421) utrzymała w mocy zaskarżone orzeczenie.
Orzeczeniem tym uznano p. E. P. winnym tego, że w okresie od 1 października 1999 r. do 15 stycznia 2000 r. w B. działając nieumyślnie zaniechał przeprowadzenia inwentaryzacji leków znajdujących się w dyspozycji apteczek oddziałowych, do czego jako kierownik jednostki był zobowiązany w oparciu o art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. Nr 121, poz. 591, ze zm.), co stanowiło naruszenie dyscypliny finansów publicznych określone w art. 138 ust. 1 pkt 13 ustawy o finansach publicznych. Ponadto stwierdzono, że Obwiniony w dniu 6 kwietnia 1999 r. w E. działając nieumyślnie udzielił Hurtowni Medifarm sp. z.o.o. w Rzeszowie zamówienia publicznego na dostawę leków dla potrzeb SP ZOZ w B o wartości 107 140 zł bez dokonania wyboru dostawcy na zasadach określonych w ustawie z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych (Dz.U. Nr 119, poz. 773, ze zm.), czym naruszył zasadę określoną w tej ustawie w art. 12 lit. a, co stanowiło naruszenie dyscypliny finansów publicznych określone w art. 138 ust. 1 pkt 12 ustawy o finansach publicznych. Komisja uznała również, że p. E. P w dniu 1 marca 1999 r. w B działając nieumyślnie udzielił przedsiębiorstwu Urtica Zaopatrzenie Farmaceutyczne we Wrocławiu zamówienia publicznego na dostawę leków dla potrzeb kierowanej przez niego jednostki o wartości 913 770 zł, bez dokonania wyboru dostawcy na zasadach określonych w ustawie o zamówieniach publicznych, czym naruszył zasadę wyłączności określoną w art. 12 lit. a tej ustawy, co stanowiło naruszenie dyscypliny finansów publicznych określone w art. 138 ust. 1 pkt 12 ustawy o finansach publicznych.
Za przypisane czyny p. E. P. wymierzono łączną karę pieniężną w wys. trzymiesięcznego wynagrodzenia pracowniczego ogłoszonego przez Prezesa GUS w M.P. z 2001 r. Nr 7, poz. 118 w kwocie 4 964 zł oraz zasądzono zwrot kosztów postępowania na rzecz Skarbu Państwa w wys. 165 zł.
GKO uzasadniając utrzymanie w mocy orzeczenia organu pierwszej instancji stwierdziła, że zapasy leków znajdujące się w apteczkach oddziałowych nie stanowiły produktów wydanych do produkcji w rozumieniu art. 34 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości, jak podnosił Obwiniony. Stanowiły one rzeczowe składniki majątku obrotowego, a zatem powinny być spisane z natury na dzień spisu. Podejmując decyzję o zaniechaniu inwentaryzacji leków znajdujących się w dyspozycji apteczek oddziałowych p. E. P nie zapewnił możliwości oceny sytuacji majątkowej jednostki do czego był zobowiązany jako jej kierownik na mocy art. 8 ustawy o rachunkowości. Zdaniem organu drugiej instancji przeprowadzenie inwentaryzacji leków w apteczkach oddziałowych zapobiegłoby nieprawidłowościom wykazanym w protokole kontroli, a mianowicie w dokumentach oddziałowych wykazano pobranie innej ilości leków niż wynikało to z dokumentów znajdujących się w aptece, traktowanej jako magazyn. Również zarzut dotyczący naruszenia przepisów o zamówieniach publicznych był w pełni uzasadniony, co Obwiniony potwierdził na rozprawie w dniu 15 lipca 2001 r. przed GKO.
W skardze do NSA na powyższe orzeczenie p. E. F. wniósł o jego uchylenie. Podkreślił, że organy obu instancji nie wzięły pod uwagę rozwiązań organizacyjnych co do sposobu gospodarki lekami, przyjętych w kierowanej przez niego jednostce. Otóż zakupione do Szpitala leki jako zapasy przechowywane są w Aptece Szpitalnej, gdzie prowadzona jest ewidencja ilościowo - wartościowa i tam podlegają inwentaryzacji, zgodnie z przepisami o rachunkowości. Natomiast nie ma obowiązku przeprowadzania ich inwentaryzacji na oddziałach szpitalnych. Pobierane są tam bowiem na podstawie receptariusza sporządzanego w oparciu o zlecone danym pacjentom konkretne dawki leków. Na oddziałach nie tworzy się więc zapasów leków, a jedynie przechowuje dawki leków do podania konkretnym pacjentom. W świetle art. 26 ust. 1, art. 34 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o rachunkowości leki wydane z Apteki Szpitalnej są produktami wydanymi do produkcji i nie można ich wyceniać na dzień bilansowy.
Ustosunkowując się do zarzutu naruszenia ustawy o zamówieniach publicznych skarżący podniósł, że leki są specyficznym przedmiotem zamówienia, limit ich potrzeb jest trudny do określenia, nie da się bowiem w krótkim czasie przewidzieć ilu pacjentów będzie chorych. Rok 1999 był zaś pierwszym rokiem, w którym kierowana przez p. E. P. jednostka uzyskała status samodzielnego publicznego zespołu opieki zdrowotnej i istniał szereg wątpliwości co do stosowania do tego typu jednostek przepisów o zamówieniach publicznych w zakresie zakupu leków. Ponadto naruszenie obowiązujących w tym zakresie przepisów nie wywołało negatywnych skutków finansowych dla jednostki, która w odróżnieniu od innych tego typu zakładów w 1999 i 2000 r. charakteryzowała się dodatnimi wynikami finansowymi.
Skarżący podniósł, że w tej sytuacji Komisja powinna odstąpić od wymierzenia mu kary, która jest nieadekwatna do stopnia jego zawinienia i przy której wymierzaniu nie uwzględniono jego dotychczasowej dobrej opinii służbowej, niekaralności i sytuacji rodzinnej (ma na utrzymaniu 4 dzieci, w tym jedno wymagające specjalnej troski).
W odpowiedzi na skargę GKO wniosła o jej oddalenie i podtrzymała stanowisko zawarte w orzeczeniu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest zasadna.
Przy czym Sąd podkreśla, że nie ma wątpliwości na tle zgromadzonego materiału dowodowego i stanowiska organów orzekających zawartego w wydanych orzeczeniach, w szczególności pierwszej instancji, co do faktu, że skarżący popełnił czyn, określony w art. 138 ust. 1 pkt 12 ustawy o finansach publicznych. Zresztą argumentacja przedstawiona w skardze temu nie przeczy. Zarzuty, które przedstawił p. E. P. dotyczą w tej kwestii pominięcia przez organ orzekający przy wymierzaniu kary przyczyn uchybienia rygorom ustawy o zamówieniach publicznych i nie wzięcia pod uwagę takich okoliczności łagodzących, jak niejasności w interpretacji przepisów związane z trudnym okresem pierwszego roku wdrażania reformy służby zdrowia oraz specyfika stosowania procedury zamówień w lecznictwie. Sąd zwraca jednak skarżącemu uwagę, krytycznie oceniając lakoniczność uzasadnienia GKO w tej kwestii, które zamknęło się w stwierdzeniu, że zarzut naruszenia ustawy o zamówieniach publicznych jest w pełni uzasadniony i nie odniosło się do stanowiska zawartego w tej materii w odwołaniu, że składając odwołanie nie podnosił wszystkich tych zagadnień, które wyeksponował w skardze. Stwierdził tylko, że uchybienia były formalne i nie spowodowały żadnych negatywnych skutków dla jednostki, a procedura zamówień publicznych z trudnością przystaje do zamówień tak specyficznego towaru jak leki.
Odmiennie natomiast Sąd ocenia spełnienie wymogu zebrania i wszechstronnego rozpatrzenia materiału dowodowego, stosownie do art. 6 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia w zw. z art. 170 ustawy o finansach publicznych, jeśli chodzi o drugi czyn przypisany skarżącemu, tj. naruszenie dyscypliny finansów publicznych poprzez nieprzeprowadzenie inwentaryzacji leków w apteczkach oddziałowych. Z protokołu rozprawy przed GKO wynika, iż Obwiniony podnosił, że przyjętej w jego szpitalu praktyki nie kwestionował biegły księgowy, wskazując na specyfikę przeprowadzania w tym zakresie inwentaryzacji w takiej jednostce organizacyjnej jak szpital. Zdaniem składu orzekającego w tej sprawie ocena zakresu zastosowania art.28 ust. 1 pkt 1, ewentualnie dopuszczalność stosowania art. 34 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 8 ustawy o rachunkowości do inwentaryzowania leków w takiej jednostce organizacyjnej jak szpital wymagają pogłębionej analizy, przy której należy rozważyć skorzystanie ze środka dowodowego w postaci opinii biegłego, ewentualnie zbadania i porównania sposobu inwentaryzowania leków w podobnych placówkach medycznych. Za koniecznością pogłębionego wyjaśnienia tego zagadnienia przemawia także podnoszona przez skarżącego na rozprawie przed NSA okoliczność, że w jednostce, którą kieruje w B w taki sposób jak na przełomie 1999 i 2000 r. również wcześniej przeprowadzono inwentaryzację, co nie było kwestionowane. Przy ponownym rozpatrywaniu sprawy należałoby i tę kwestię wyjaśnić.
Ponadto Sąd stwierdził naruszenie w zaskarżonym orzeczeniu art. 148 ust. 1 i art. 149 ustawy o finansach publicznych. GKO utrzymując w mocy orzeczenie organu pierwszej instancji w ogóle nie odniosła się do argumentów zawartych w odwołaniu, wskazujących na istnienie szeregu okoliczności łagodzących w tej sprawie, związanych zarówno z nienagannym wykonywaniem obowiązków przez Obwinionego, jego zawodową postawą, jak i sytuacją rodzinną. Komisja ma prawo do wymierzania kary według swojego uznania, ale z jej orzeczenia powinno wynikać jakie względy przemawiają za taką, a nie inną karą. W szczególności zaś powinna przedstawić swoje stanowisko wobec tych okoliczności, które podnosi skarżący. W przeciwnym przypadku mamy bowiem do czynienia nie tyle z prawnie umocowanym uznaniem, ile z dowolnością działania, która w świetle wyżej wymienionych przepisów jest niedopuszczalna.
Wobec powyższego Sąd stwierdził, że przy wydawaniu zaskarżonego orzeczenia zostały naruszone wskazane wyżej przepisy postępowania w stopniu, który mógł mieć wpływ na wynik sprawy i na podstawie art. 22 ust. 1 i 2 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368, ze zm.) uchylił zaskarżone orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych przy Ministrze Finansów. O zwrocie kosztów postępowania sądowego na rzecz skarżącego od GKO orzeczono na podstawie art. 55 ust. 1.
|
|
 |
 |
 |
|
|
Webmaster