OSTATNIE ZMIANY W POLSKICH PRZEPISACH PRAWA POMOCY PUBLICZNEJ

w_lachiewicz · Dołączył: 12 Lis 2002 Posty: 337

1. Znaczenie noweli z 25.04.2008 r. na tle struktury prawa pomocy publicznej

Jak wiadomo, przed dniem akcesji naszego kraju do Wspólnoty Europejskiej (tj. przed dniem 1 maja 2004 r.) w Rzeczypospolitej Polskiej, z racji wypełniania wymagań okresu dostosowawczego (przedakcesyjnego), obowiązywało kompletne - polskie prawo pomocy publicznej. Wyrażająca je ustawa z dnia 27 lipca 2002 r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców (Dz.U. Nr 141, poz.1177; z późn. zm.) wraz z aktami wykonawczymi w całości normowała zarówno warunki dopuszczalności pomocy publicznej, jak i tryb jej udzielania oraz kompetencje nadzorcze Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (UOKiK). Całościowe i samodzielne polskie prawo pomocy publicznej utraciło moc z dniem akcesji. Z tym momentem traktujące o pomocy publicznej prawo wspólnotowe stosowane jest "wprost", co oznacza, że nie musi być ono w specjalny sposób implementowane do krajowego porządku prawnego. W następstwie powyższego w miejsce poprzednio obowiązującej ustawy ramowej z 27 lipca 2002 r. działa wspólnotowe prawo pomocy publicznej w postaci bezpośrednio stosowanych:
- przepisów art. 87-89 oraz art. 16, 36, 73-78 i 86 Traktatu założycielskiego Wspólnoty Europejskiej (tekst jednol.: Dz.Urzęd. Wspólnoty Europejskiej; seria C nr 325 z dnia 24.12.2002 r.; z późn. zm.; dalej: TWE);
- przepisów rozporządzeń Rady (WE) i Komisji (WE) dotyczących warunków dopuszczalności i zasad udzielenia pomocy publicznej;
- dodatkowych norm acquis communautaire (tzw. dorobku prawnego Wspólnoty) w postaci wytycznych, komunikatów i obwieszczeń Komisji (WE).

Poza przepisami wspólnotowymi, w sprawach dotyczących pomocy publicznej organy administracji naszego kraju zobowiązane są również stosować przepisy polskiego prawa pomocy publicznej, które w określonym stopniu uzupełniają prawodawstwo wspólnotowe. Szczególna w tym przedmiocie funkcja systematyzująca przypada przepisowi art. 7 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 173, poz. 1807; z późn. zm.). Przepis mówi o dopuszczalności udzielania przez państwo pomocy publicznej przedsiębiorcom z równoczesnym odesłaniem do "przepisów odrębnych". Zapisana w ten sposób norma prawna pełni rolę sui generis zwornika pomiędzy prawem wspólnotowym (o warunkach i trybie udzielania pomocy publicznej) a krajowymi przepisami kompetencyjnymi i polskimi przepisami prawa pomocy publicznej. Krajowe przepisy prawa pomocy publicznej w zasadzie ograniczają się do regulacji trybu udzielania pomocy i jej monitorowania.

Co wymaga podkreślenia to fakt, że właściwe normy konstruujące instrumenty udzielania pomocy publicznej, choć są stosowane z dochowaniem wymagań prawa pomocy publicznej, jednak w zasadzie nie należą do tego prawa. Instrumenty te generalizowane pod właściwe "formy pomocy publicznej" mają swoje źródło w ustawodawstwie szczególnym i pochodnych od ustaw przepisach prawa powszechnie obowiązującego, w tym w prawie podatkowym. W konsekwencji mechanizm prawny udzielania pomocy publicznej opiera się na równoczesnym działaniu trzech grup norm prawnych:

(1) właściwego przepisu prawa polskiego - jako nośnika pomocy publicznej, którego zastosowanie wobec konkretnego przedsiębiorcy powoduje uzyskanie przez niego wsparcia stanowiącego pomoc publiczną (w rozumieniu art. 87 ust. 1 TWE); Przy stosowaniu tego rodzaju instrumentu organy krajowe zobowiązane są respektować dodatkowe jeszcze polskie przepisy proceduralne, jak dajmy na to: Kodeks postępowania administracyjnego, proceduralne prawo podatkowe, bądź prawo dotacyjne;

(2) norm materialnego prawa pomocy publicznej - jako przepisów prawa wspólnotowego ograniczających zastosowanie wobec przedsiębiorcy instrumentu z pkt 1 jedynie do takich przypadków, gdy wsparcie rodzi następstwa mieszczą się w rodzajach pomocy publicznej - dozwolonych Traktatem (WE) i innymi przepisami acquis;

(3) norm proceduralnego prawa pomocy publicznej - wywodzących się od art. 88 TWE i przepisów rozporządzeń Rady (WE) oraz rozporządzeń Komisji (WE), w stosunku do których uzupełnieniem są przepisy ustawy z 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej i rozporządzenia wykonawcze do tej ustawy.

Z punktu widzenia zarysowanej powyżej systematyki prawa pomocy publicznej, omawiana nowela z 25 kwietnia 2008 roku dotyczy ostatnio wymienionej grupy norm z ustawy z 30 kwietnia 2004 r., czyli tych, które stanowią uzupełnienie do proceduralnego prawa pomocy publicznej. Ponadto nowela przynosi zmiany w przepisach prawa podatkowego, ściślej w tym jego fragmencie, który dotyczy ustanawiania ulg w zakresie podatków i opłat lokalnych, jakich zastosowanie w praktyce może rodzić sytuacje właściwe dla pomocy publicznej.

2. Zmiany proceduralnego prawa pomocy publicznej

Nowelizację ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej należałoby sprowadzić do czterech grup zmian w prawie:
(a) zmian przepisów-odwołań do prawa wspólnotowego (art. 2 pkt 3, 10, 10a.\-10c.\ u.p.p.);
(b) nowych zasad opracowywania przez administrację sprawozdań o udzielanej pomocy publicznej lub informacji o nieudzielaniu pomocy, w tym wprowadzanego w tym względzie Systemu SHRIMP (art. 32-36 u.p.p.);
(c) uściśleń w dotychczasowych przepisach o wydawaniu "zaświadczeń o udzielonej pomocy de minimis", w tym wprowadzenie obowiązku (z urzędu) korygowania przez organ administracji uprzednio wydanego zaświadczenia (art. 5 ust. 3a.\-3c.\ u.p.p.);
(d) zmian w procedurze stosowanej na potrzeby pomocy udzielanej "decyzją" lub "umową" (art. 37 ust. 1-4 i 7 u.p.p.);

Ad. a.) Uściślenia przepisów-odesłań

Dotychczasowe przepisy art. 2 pkt 3, 4 i 4a.\ u.p.p. na skutek upływu czasu i zmian w acquis nie w całości wyrażały "odesłania" do właściwych przepisów prawa wspólnotowego o tzw. wyłączeniach grupowych i odesłania do aktualnych przepisów o pomocy de minimis.
Celem uniknięcia podobnych problemów, na ewentualność przyszłych zmian w prawie wspólnotowym, ustawa w nowym brzmieniu nie formułuje już odesłania do konkretnych i podanych z nazwy rozporządzeń Komisji (WE), ale odwołuje się do "przedmiotowo" określanych grup przepisów wspólnotowego prawa pomocy publicznej. Stąd "ogólne" odesłanie do rozporządzeń Komisji (WE) o wyłączeniach grupowych oraz do przepisów prawa wspólnotowego normujących przesłanki zaliczania w nich określonego wsparcia do pomocy de minimis (w tym pomocy de minimis dla sektora rybołówstwa i de minimis dla producentów rolnych).
Nowy sposób zredagowania "przepisów-odesłań" - powoduje, że przy zmianie przepisów wspólnotowych o wyłączeniach grupowych lub o pomocy de minimis - przepisy polskiej ustawy nadal zachowają aktualność.

Ad. b.) Aplikacja SHRIMP i aplikacja do rejestracji i monitorowania pomocy w zakresie rolnictwa i rybołówstwa

Dotychczasowy system informacji o udzielonej pomocy publicznej, w tym nowy i działający od 2007 roku system informacji o pomocy w zakresie rolnictwa i rybołówstwa - nie w pełni umożliwiały łatwy w obsłudze i szybki dostęp do danych na temat konkretnego wsparcia, które na przestrzeni okresu czasu uzyskał indywidualny przedsiębiorca. System sprawiał również trudności przy generowaniu informacji o określonym tylko rodzaju pomocy (np. o pomocy na ochronę środowiska, albo o pomocy de minimis), jako pomocy udzielonej przez określony organ polskiej administracji, czy grupę organów danego regionu lub podregionu statystycznego.
Nowela do ustawy, poprzez art. 32-32a.\ u.p.p., wprowadza nowy i przejrzysty system informacyjny SHRIMP (skrót od nazwy: System Harmonogrowania, Rejestracji i Monitorowania Pomocy publicznej). Uruchomienie nowej aplikacji powinno usprawnić przekazywanie sprawozdań o udzielonej pomocy lub o nieudzielaniu w danym okresie sprawozdawczym określonego rodzaju pomocy publicznej.
Stosowanie systemu SHRIMP ułatwi również wywiązywanie się przez nasz kraj z obowiązków informowania Komisji (WE) o pomocy udzielonej w danym roku, a także informacji o stosowaniu rozporządzeń dotyczących wyłączeń grupowych i rozporządzeń właściwych dla pomocy de minimis.
Docelowo zakłada się, że systemy informacyjne SHRIMP i system informacji o pomocy w zakresie rolnictwa i rybołówstwa, dzięki łatwości dostępu do danych o otrzymanej pomocy publicznej, umożliwią w niedalekiej przyszłości odstąpienie od przewidzianego w naszym prawie wymogu legitymowania się przez przedsiębiorcę zaświadczeniami na okoliczność otrzymania pomocy de minimis. Informacje o udzielonej pomocy de minimis będą łatwe do wygenerowania z dwóch ww. zbiorów danych.

Ad. c.) Zaświadczenia o pomocy de minimis

Przepisy wspólnotowe traktujące o pomocy de minimis (w tym o pomocy de minimis w rolnictwie i rybołówstwie) - wymagają, aby w przypadku udzielania nowej pomocy de minimis organ administracji każdorazowo ustalał jej wartość, a zarazem oceniał jej dopuszczalność z punktu widzenia wartości dotychczasowej pomocy de minimis, w tym pomocy otrzymanej przez przedsiębiorcę na to samo przedsięwzięcie, co pomoc wnioskowana. Ze względu na obowiązujące progi kwotowe dopuszczalnej pomocy de minimis organ udzielający pomoc musi dysponować informacją o pomocy de minimis otrzymanej przez przedsiębiorcę w okresie odpowiednio liczonych trzech lat wstecz.
Równie istotnym wymogiem jest powiadomienie beneficjenta, że udzielana pomoc ma charakter pomocy de minimis oraz jej zarejestrowanie na potrzeby stosownej informacji dla Komisji (WE).
Przepisy art. 5 u.p.p. przewidują w tym względzie funkcjonowanie "zaświadczeń o pomocy de minimis", które organy polskie wydają przedsiębiorcom niezależnie od tego czy formą prawną udzielenia wsparcia była "decyzja", czy "umowa" - czy wsparcie przedsiębiorca otrzymał z mocy samego prawa (ex lege), jako tzw. pomoc automatyczną (np. na skutek spełnienia przez przedsiębiorcę przesłanek do otrzymania pomocy de minimis wynikających z uchwały rady gminy o zwolnieniu od podatku od nieruchomości).
Wydawanie zaświadczeń o pomocy de minimis znowelizowana ustawa nadal traktuje w kategoriach powinności organu z racji nałożonego prawem wspólnotowym obowiązku informowania przedsiębiorcy, że udzielone wsparcie ma charakter pomocy de minimis. Poprzez dodanie nowego ustępu 3 i 3a.\ do art. 5 u.p.p. nowela eliminuje dotychczasowe niejasności prawne w kwestii ewentualnego pobierania za zaświadczenie opłaty skarbowej (jak od zaświadczeń). Wydanie zaświadczenia jest czynnością dokonywaną "z urzędu" (a nie na wniosek), przez co od wydanego zaświadczenia nie pobiera się opłaty skarbowej. Dodane nowelą przepisy nakładają ponadto na organ administracji obowiązek anulowania zaświadczenia o pomocy de minimis w każdym przypadku, gdy organ poweźmie informację, że wartość pomocy zapisana w uprzednio wydanym zaświadczeniu odbiega od wartości faktycznej. Stwierdziwszy powyższy fakt organ zobowiązany jest w terminie do 14 dni anulować poprzednie zaświadczenie i wydać nowe (aktualne) zaświadczenie o mającym miejsce uprzednio przypadku udzielenia pomocy de minimis (w tym pomocy de minimis w sektorze rybołówstwa i de minimis dla producentów rolnych).

Ad. d.) Procedura przyznawania pomocy udzielanej w formie "decyzji" lub "umowy"

Jak wiadomo, rozwiązania z art. 37 u.p.p. dotyczą jedynie pomocy udzielanej w drodze "decyzji" lub "umowy". Przepis ten nie jest zatem stosowany w przypadku tzw. pomocy automatycznej, której przykładem może być przysporzenie, jakie przedsiębiorca uzyskiwałaby wskutek spełnienia przesłanek z uchwały rady gminy o zwolnieniu od podatku od środków transportowych. Przewidziany w art. 37 u.p.p. wniosek przedsiębiorcy o udzielenie pomocy odnosi się więc do tych sytuacji, gdy udzielenie przedsiębiorcy dotacji, ulgi podatkowej, pożyczki, poręczenia, czy pomocy w innej formie prawnej - przepisy uzależniają od uznania organu administracji. Idzie zatem o tego rodzaju sytuacje prawne, gdy organ w granicach swoich kompetencji "może" (a zatem nie musi) wydać pozytywną decyzję lub zawrzeć umowę. Jak już wcześniej wspomniano, stosowanie powyższych "kompetencji pomocowych" jest zazwyczaj dodatkowo normowane przepisami proceduralnymi (wywodzącymi się np. z Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy - Ordynacja podatkowa, czy z innych przepisów prawa powszechnie obowiązującego). Na skutek działania art. 37 u.p.p. w sprawach załatwianych "decyzją" lub "umową" działa dodatkowa procedura, której przepisy wymagają od przedsiębiorcy, aby wraz z wnioskiem o przyznanie pomocy (czyli o zastosowanie kompetencji prowadzącej do udzielenia mu pomocy) powiadamiał organ o pomocy publicznej dotychczas otrzymanej oraz o pomocy na pokrycie tych samych kosztów kwalifikowanych, co pomoc wnioskowana. Informacje te umożliwiają organowi dokonanie oceny skali pomocy nowej i oceny jej dopuszczalności pod kątem pomocy dotychczasowej. Niezłożenie wymaganych przepisem zaświadczeń, oświadczeń lub informacji - wstrzymuje otrzymanie pomocy, czyli załatwienie wniosku decyzją lub zawieraną umową (art. 37 ust. 7 u.p.p.).
Wynikające z noweli zmiany dotychczasowego unormowania art. 37 ust. 1 i 2 u.p.p. polegają na dopuszczeniu, aby przedsiębiorca alternatywnie do zaświadczeń o pomocy de minimis mógł przedkładać organowi stosowne oświadczenia o wielkości pomocy de minimis.
Zakłada się, że nowe rozwiązanie ma przyczynić się do przyspieszenia i usprawnienia udzielania pomocy de minimis przyznawanej na zasadach ogólnych, jak i pomocy de minimis dla producentów rolnych i pomocy de minimis dla sektora rybołówstwa. Jest ono związane również z tym, że dodane zapisy ust. 3 i 3a.\ do art. 5 u.p.p. dopuszczają ewentualność, iż kwota wsparcia, określona w zaświadczeniu, może niekiedy nie odpowiadać faktycznej wartości pomocy, przez co dopuszczono funkcjonowanie ww. "oświadczenia" zastępującego "zaświadczenie".

3. Zmian w systemach pomocy z ustawy o podatkach i opłatach lokalnych

Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (dalej: u.p.l.) przyznaje radom gmin stosunkowo liczne uprawnienia w zakresie kształtowania stawek podatkowych i ustanawiania generalnych zwolnień od przewidzianego w niej:
(a) podatku od nieruchomości;
(b) podatku od środków transportowych
oraz
(c) opłaty od posiadania psa;
(d) opłaty targowej;
(e) opłaty miejscowej; i
(f) opłaty uzdrowiskowej.

Jeśli w wyniku działania ustanowionej uchwałą rady gminy preferencyjnej stawki podatku (lub opłaty), albo w wyniku wprowadzonego przez radę zwolnienia przedmiotowego od podatku (lub opłaty) - dochodziłoby do uzyskania przez przedsiębiorcę wsparcia stanowiącego pomoc publiczną (w rozumieniu art. 87 ust. 1 TWE) - to uchwała rady gminy (ustanawiająca stawkę lub zwolnienie), jako program pomocowy, musi dochowywać wymagania wynikające z działającego wprost prawa wspólnotowego. Odsyłający do acquis, przepis art. 20b.\ u.p.l. niejako przypomina o działającym w tym względzie materialnym prawie pomocy publicznej. Preferencyjna stawka lub zwolnienie od podatku jest więc możliwe do zastosowania jedynie, gdy przedsiębiorca (podatnik) uzyskane wsparcie przeznaczy na cel określony prawem wspólnotowym.

Pomoc z tytułu zastosowania preferencyjnej stawki podatku lub opłaty - odpowiada różnicy między wymiarem należności podatkowej przy zastosowaniu podstawowej stawki podatkowej a wymiarem przy zastosowaniu stawki preferencyjnej.
Z kolei pomoc powstająca przy zastosowaniu zwolnienia od podatku (opłaty) - odpowiada wartości zwolnienia podatkowego (zwolnienia od opłaty).
Co wymaga dodatkowego podkreślenia to fakt, że obrót prawny na tle stawek i zwolnień w zakresie ww. podatków i opłat dokonuje się z mocy samego prawa, a co za tym idzie, nie znajdą tutaj zastosowania przepisy art. 37 u.p.p. Pomoc podatkowa z ustawy o podatkach i opłatach lokalnych jest tzw. "pomocą automatyczną". Dlatego rzeczą rady gminy, wprowadzającej preferencyjną stawkę lub zwolnienie od podatku (opłaty), jest ustanowienie przesłanek prawnych - miarodajnych z punktu widzenia rodzajów pomocy publicznej dopuszczonych przepisami acquis.

Jeśli ustanowione w powyższy sposób zwolnienie z podatku od nieruchomości lub podatku od środków transportowych prowadziłyby do uzyskiwania przez przedsiębiorców pomocy publicznej to projekt uchwały rady gminy winien być przedstawiony do notyfikacji Komisji (WE) z mocy art. 88 ust. 3 TWE, od czego wyjątkiem jest:

- przyjęcie w uchwale podatkowej rozwiązań opartych na jednym z rozporządzeń Komisji (WE) należących do tzw. wyłączeń grupowych; Wówczas projekt uchwały jest zwolniony od notyfikacji, nie mniej przed uchwalaniem musi zostać zaopiniowany przez Prezesa UOKiK, a gdy to konieczne to również przez ministra właściwego do spraw rolnictwa (art. 12 u.p.p.);

- przyjęcie w uchwale podatkowej rozwiązań opartych na stanowiącym "program pomocowy" rozporządzeniu Rady Ministrów z art. 20d.\ u.p.l., które bądź to było uprzednio notyfikowane Komisji (WE), bądź jest zwolnione z tego obowiązku, gdy z uwzględnia rozwiązania z jednego z ww. rozporządzeń o wyłączeniach grupowych;

- przyjęcie w uchwale podatkowej rozwiązań opartych na wspólnotowych przepisach o pomocy de minimis, co zwalania pomoc od notyfikacji, jednak projekt uchwały musi być przekazany do wiadomości Prezesowi UOKiK (art. 7 ust. 3 u.p.p.).

Nowelizacji dotychczasowego przepisu art. 20d.\ u.p.l. polega na tym, że ustawodawca ograniczył możliwość ustanowienia przez rady gmin (dotyczących przedsiębiorców) zwolnień od opłaty od posiadania psa, opłaty targowej, opłaty miejscowej lub opłaty uzdrowiskowej - jedynie do takich sytuacji, które bazują na konstrukcji pomocy de minimis. Oznacza to, że w indywidualnym przypadku, gdyby wartość wsparcia de minimis przekraczała wielkości normatywnych progów pomocy de minimis, to zwolnienie ustanowione przez radę gminy nie znajdowałoby zastosowania do konkretnego przedsiębiorcy. (W konsekwencji od przedsiębiorcy pobierana byłaby opłata lokalna). Powyższa zmiana ustawy wymagała więc jej uwzględnienia w redakcji "art. 20c.\" u.p.l.

W następstwie ostatniej nowelizacji - ustanawiane przez rady gmin zwolnienia od opłaty lokalnej, podobnie jak ustalane preferencyjne stawki opłat, jeśli powodowałyby wsparcie stanowiące pomoc publiczną, powinny uwzględniać przepisy o pomocy de minimis.
Innymi słowy, rada gminy nie może już wprowadzać zwolnień od opłat, które dajmy na to bazowałyby na zasadach udzielania pomocy regionalnej z przepisów Komisji (WE).

Równie istotną zmiana prawa podatkowego okazuje się być kolejna modyfikacja konstrukcji zwolnienia zakładu pracy chronionej od podatku od nieruchomości z art. 7 ust. 2 pkt 4 u.p.l.
Według przepisu art. 7 ust. 2 pkt 4 u.p.l., z mocy prawa zwolnionymi od podatku są podatnicy prowadzący zakłady pracy chronionej lub zakłady aktywności zawodowej - w zakresie przedmiotów opodatkowania zgłoszonych wojewodzie, jeżeli zgłoszenie zostało potwierdzone decyzją w sprawie przyznania statusu zakładu pracy chronionej lub zakładu aktywności zawodowej albo zaświadczeniem - jako nieruchomości zajętych na prowadzenie tego zakładu, z wyjątkiem przedmiotów opodatkowania znajdujących się w posiadaniu zależnym podmiotów niebędących prowadzącymi zakłady pracy chronionej lub zakłady aktywności zawodowej.
Jak wiadomo, zakład pracy chronionej lub zakład aktywności zawodowej może również prowadzić działalność gospodarczą, przez co ww. zwolnienie podatkowe, w konkretnym przypadku, może wyczerpywać znamiona pomocy publicznej - w rozumieniu art. 87 ust. 1 TWE. Na skutek ostatniej noweli pomocą publiczną nie będzie w tym przypadku samo zwolnienie od podatku, ale zadysponowanie jego równowartością przez przedsiębiorcę zatrudniającego osoby niepełnosprawne. Zaznaczyć bowiem należy, że przepisy szczególne na osoby prowadzące zakład pracy chronionej (lub zakład aktywności zawodowej) nakładają obowiązek, aby każdorazowo równowartość kwoty zwolnienia podatkowego przekazywały na zakładowy fundusz rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych. Stąd pomocą publiczną jest dopiero zadysponowanie przez przedsiębiorcę środkami ww. funduszu.
Nowela uchyla przez to przepis ust. 6b.\ w art. 7 u.p.l., który do stosowania ww. zwolnienia podatkowego nakazywał odpowiednio uwzględniać wspólnotowe przepisy o pomocy de minimis. Pod uchylanym stanem prawnym wartość zwolnienia od podatku od nieruchomości kumulowała się z dotychczasową pomocą, jaką przedsiębiorca uzyskał w trybie de minimis, co z kolei powodowało, że wskutek przekroczenia progu de minimis - zwolnienie ustawowe nie mogło być stosowane. Uchylenie ustępu 6b.\ z art. 7 u.p.l. doprowadza zatem do przywrócenia stanu prawnego sprzed 12.01.2007 r., gdy pomocą publiczną nie było samo zwolnienie od podatku, ale zadysponowanie środkami zakładowego funduszu rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych.

4. Wejście w życie noweli oraz zmian w przepisach wykonawczych

Ustawa nowelizująca z dnia 25 kwietnia 2008 r., podpisana przez Prezydenta, wejdzie w życie po upływie 14 dni od jej opublikowania w Dzienniku Ustaw. W związku ze zmianą systemu sprawozdawczości i informacji o pomocy, przepisy dotychczasowych rozporządzeń będą jeszcze obowiązywały do czasu wydania nowych rozporządzeń, nie dłużej jednak niż do 30 września 2008 r.


	Web site derived from PostNuke , which is Free Software released under the GNU/GPL license Warunki użytkowania \| Polityka Prywatności \| Webmaster Copyright 2002- RIO Łódź