Moc obowiązująca zwolnień podatkowych z programu pomocowego rady gminy - uchwalonego przed akcesją do UE

Gość

Wyrok WSA w Poznaniu z 9 listopada 2006 r. (sygn.akt: I SA/Po 107/06)

SENTENCJAWojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Małecki; Sędziowie NSA Sylwia Zapalska as.sąd. WSA Roman Wiatrowski /spr./ Protokolant st.sekr.sąd. Urszula Kosowska
- po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 października 2006 r. sprawy ze skargi A. i W. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany nakazu płatniczego w sprawie łącznego zobowiązania pieniężnego za 2005 r. w podatku od nieruchomości i podatku rolnym

o d d a l a s k a r g ę

OMÓWIENIE SYTUACJI FAKTYCZNEJ I PRAWNEJ
W dniu [...] maja 2005 roku A.S. zwróciła się do Wójta Gminy z wnioskiem o zwolnienie od podatku od nieruchomości na okres 1 roku, na podstawie § 2 uchwały Rady Gminy nr XV/102/03 z dnia 30 grudnia 2003 r.
Wnioskodawczyni podniosła, że na terenie nieruchomości położonej przy ulicy [...] w S. prowadzi działalność gospodarczą, zatrudniając 6 pracowników, w tym 5 zamieszkałych i zameldowanych na pobyt stały na terenie Gminy S. Tym samym - zdaniem wnioskodawczyni - zostały spełnione przesłanki przewidziane w § 2 wskazanej uchwały Rady Gminy.
Decyzją z dnia [...] Wójt Gminy odmówił małżonkom A. i W.S. zmiany nakazu płatniczego na łączne zobowiązanie pieniężne za 2005 rok w podatku od nieruchomości i podatku rolnym.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że A.S. wraz z mężem W.S. są współwłaścicielami dwóch nieruchomości położonych w S.
W.S. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług stolarskich od [...] 1983 roku na nieruchomości położonej przy ul. [...], natomiast A.S. rozpoczęła działalność gospodarczą od dnia [...] 2005 roku na nieruchomości położonej przy ulicy [...], również w zakresie usług stolarskich.

W trakcie postępowania dowodowego organ podatkowy ustalił, że A. S. zatrudniła 6 pracowników, jednakże 5 z nich bezpośrednio przed podjęciem pracy u Pani A.S. było zatrudnionych w zakładzie prowadzonym przez Pana W. S., a zmiana pracodawcy nastąpiła za porozumieniem stron. Stan zatrudnienia w zakładzie prowadzonym przez Pana W.S. uległ zmniejszeniu o 5 osób.

Zdaniem Wójta Gminy działania podjęte przez podatników, polegające na zwolnieniu pracowników przez W.S. i zatrudnienie ich przez A.S. w nowo tworzonym zakładzie o tym samym profilu, w efekcie nie doprowadziły do utworzenia nowych miejsc pracy, co było główną intencją przedmiotowej uchwały.

W opinii organu podatkowego pierwszej instancji działanie to stanowi obejście prawa miejscowego w celu uzyskania zwolnienia w podatku od nieruchomości, a organy podatkowe nie mają obowiązku respektowania tych czynności prawnych, które zmierzały do obejścia przepisów prawa podatkowego. W konsekwencji Wójt Gminy . uznał, że brak jest podstaw do uznania, że podatnik spełnia warunki do zastosowania zwolnienia w podatku od nieruchomości.

Od powyższej decyzji odwołanie złożyli A. i W. S. reprezentowani przez pełnomocnika (radcę prawnego G.Cz.), wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i orzeczenie co do istoty.
W uzasadnieniu odwołania zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. przepisu § 2 przedmiotowej uchwały Rady Gminy oraz art. 58 Kodeksu cywilnego oraz naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 120, art. 121 1 i 2, art. 124, art. 210 § 1 pkt 6 i 4 ustawy - Ordynacja podatkowa.
Zdaniem odwołujących się A.S. spełnia wszystkie przesłanki zwolnienia z podatku od nieruchomości wymienione w § 2 przedmiotowej uchwały, którymi były:
1) nieruchomość powinna być związana z prowadzeniem działalności gospodarczej,
2) nieruchomość powinna stanowić własność lub być w posiadaniu podmiotów rozpoczynających działalność gospodarczą na terenie gminy S.,
3) podmiot rozpoczynający działalność powinien zatrudnić co najmniej 5 osób zamieszkałych i zameldowanych na terenie gminy S., przy czym osoby te powinny stanowić co najmniej 60% w ogólnej strukturze zatrudnienia w danym podmiocie.
Z brzmienia § 2 uchwały nie wynika natomiast, że poza wymienionymi wyżej warunkami, koniecznym jest spełnienie warunku kolejnego, a mianowicie, że zatrudniane osoby nie mogą być wcześniej zatrudnione przez małżonka osoby rozpoczynającej działalność gospodarczą.

W konsekwencji zdaniem odwołujących się nie ma żadnych przeszkód do podjęcia pozytywnej decyzji w zakresie zwolnienia odwołujących się z podatku od nieruchomości.

W odwołaniu wyrażony został również pogląd, iż decyzja organu pierwszej instancji nie spełnia wymogów sformułowanych w art.210 § 1 Ordynacji podatkowej, a mianowicie w zakresie uzasadnienia faktycznego i prawnego. Wójt Gminy ograniczył się do lakonicznego stwierdzenia, że argumenty podatników "nie przekonują organu podatkowego" i z tego względu nie zasługują na uwzględnienie. Jak wskazuje strona, większą część uzasadnienia stanowi opis stanu faktycznego sprawy, natomiast za wystarczające przytoczenie podstawy prawnej decyzji organ uznał cytat z komentarza do Kodeksu cywilnego i to bez wskazania konkretnego przepisu.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] roku utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu decyzji SKO uznało, że nie można udzielić pomocy w formie zwolnienia od podatku od nieruchomości, przedstawiając inną przyczynę tego stanowiska niż organ podatkowy pierwszej instancji.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze podniosło, że od dnia 1 maja 2004 roku na jej terytorium obowiązuje wspólnotowe prawo pomocy publicznej przedsiębiorcom. Dotyczy to w szczególności regulacji zawartych w Traktacie ustanawiającym Wspólnotę Europejską oraz rozporządzeniu Rady (WE) Nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 roku ustanawiającej szczegółowe zasady stosowania art.93 Traktatu WE (Dz.Urz. WE L Nr 83, poz.1 z 27 marca 1999 roku), a w rozpatrywanej sprawie również rozporządzeniu Komisji (WE) Nr 70/2001 z dnia 12 stycznia 2001 roku w sprawie zastosowania art.87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw (Dz.U. WE L Nr 10, poz.33 z 13 stycznia 2001 roku).

SKO wskazuje, iż w zakresie uregulowań krajowych dotyczących pomocy publicznej zastosowanie ma ustawa z dnia 30 kwietnia 2004 roku o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz.U. Nr 123, poz.1291).

W myśl art. 87 ust. 1 Traktatu WE odstąpienie od reguł wolnej konkurencji, poprzez udzielenie pomocy publicznej jest możliwe tylko w wyjątkowych sytuacjach pod kontrolą Komisji Europejskiej. Zgodnie zaś z art. 88 ust.3 Traktatu WE, każda forma pomocy, której zamierza udzielić państwo członkowskie, musi zostać zgłoszona Komisji, a jej realizacja jest niedopuszczalna przed otrzymaniem ostatecznej zgody Komisji.

Traktat zabrania takiej pomocy świadczonej ze środków publicznych, bez względu na jej formę, która przez uprzywilejowanie określonego przedsiębiorstwa lub określonej gałęzi produkcji wypacza konkurencję.
SKO wywodzi, że w świetle orzecznictwa i doktryny, pomoc publiczna w rozumieniu art. 87 – art. 89 Traktatu WE i art.1a rozporządzenia Komisji Nr 659/99 obejmuje wszelkie świadczenia na rzecz przedsiębiorstwa, pochodzące z krajowych środków publicznych, które z jednej strony uszczuplają te środki, a z drugiej strony przysparzają temu przedsiębiorstwu korzyść, jakiej nie mogłoby uzyskać w ramach normalnej działalności gospodarczej. Przepis art. 87 ust.1, zawiera warunki, które decydują o tym, czy wsparcie przedsiębiorcy jest pomocą publiczną. Bezpośrednie podstawy udzielenia pomocy publicznej mają postać aktów administracyjnych ustanawiających programy pomocy bądź umów cywilnoprawnych. Programem pomocowym - jest akt prawny, określający zasady, warunki i formy udzielania pomocy oraz określający albo zawierający podstawy prawne jej udzielania.

W świetle art. 87 ust. 1 i art. 88 ust. 3 Traktatu WE oraz art.1d rozporządzenia Komisji Nr 659/99 programem pomocy publicznej będzie taki akt prawny (np. uchwała rady gminy), który nie ma charakteru systemowego, a jego celem jest udzielanie pomocy konkretnym przedsiębiorcom, spełniającym warunki określone w tym akcie. Nie będzie więc programem pomocowym np. uchwała rady gminy o obniżeniu stawki podatku od nieruchomości w odniesieniu do wszystkich drobnych, lokalnych przedsiębiorców, gdyż ma charakter systemowy i co do zasady nie spowoduje zakłócenia konkurencji w wymiarze wspólnotowym bądź naruszenia wymiany handlowej pomiędzy państwami członkowskimi.

Zdaniem SKO, w świetle powyższych przepisów, programem pomocowym jest będąca przedmiotem rozpatrywanej sprawy uchwała Nr XV/102/03 Rady Gminy z dnia 30 grudnia 2003 roku w sprawie zwolnień od podatku od nieruchomości, gdyż nie ma ona charakteru systemowego, a jest nakierowana na pomoc indywidualnemu przedsiębiorcy, zdefiniowanemu w uchwale, który spełni kryteria w niej określone.
Podlega zatem reżimowi regulacji dotyczących postępowań nadzorczych, o których mowa w art. 88 ust. 3 Traktatu WE oraz postępowań uregulowanych w ustawie z dnia 30 kwietnia 2004 roku o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz.U. Nr 123, poz.1291).
Przepis art. 88 ust. 3 Traktatu stanowi, że o każdym zamierzonym wprowadzeniu lub zmianie form pomocy należy powiadomić *Radę (błąd: faktycznie: Komisję /WE/). Przypadki, w których o zamiarze udzielenia pomocy publicznej nie musi być informowana Komisja Europejska, zostały wymienione w rozporządzeniu Rady (WE) Nr 994/1998 z dnia 7 maja 1998 roku dotyczącego stosowania art. 92 i 93 Traktatu do niektórych kategorii horyzontalnej pomocy państwa (Dz.U. WE L Nr 142, z 14 maja 1998 roku).
Zgodnie z tym rozporządzeniem notyfikacji nie podlega pomoc de minimis oraz udzielana w ramach tzw. wyłączeń grupowych, te ostatnie podlegają jedynie opiniowaniu przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

Istniała możliwość przedstawienia do notyfikacji Komisji Europejskiej projektu programu pomocowego jeszcze przed uzyskaniem członkostwa UE i wówczas po 1 maja 2004 roku programy te uznawane były za istniejące i nie było potrzeby ponownego ich zgłaszania do Komisji.
Przepis art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 roku o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz.U. Nr 123, poz.1291) stanowi, że pomoc publiczna przewidziana w akcie normatywnym, który uzależnia nabycie prawa do otrzymania pomocy wyłącznie od spełnienia przesłanek określonych w tym akcie, bez konieczności wydania decyzji lub zawarcia umowy, albo gdy wydawana decyzja jedynie potwierdza nabycie prawa, może być udzielane, jeżeli akt normatywny jest programem pomocowym zatwierdzonym przez Komisję zgodnie z art. 88 Traktatu WE.

SKO konkluduje, że skoro w rozpatrywanej sprawie przedmiotowa uchwała Nr XV/102/03 Rady Gminy z dnia 30 grudnia 2003 roku w sprawie zwolnień od podatku od nieruchomości:
1) nie została przedłożona Komisji Europejskiej do notyfikacji, w trybie art. 88 ust. 3 Traktatu WE,
2) nie została wyłączona z obowiązku notyfikacji na podstawie rozporządzenia Rady Europy Nr 994/1998 z dnia 7 maja 1998 roku, (Dz.U. WE L Nr 141 z dnia 14 maja 1998 roku),
3) nie została wyłączona z obowiązku notyfikacji na podstawie art.3 ust. 1 i 2 rozporządzenia Komisji (WE) Nr 70/2001 z dnia 12 stycznia 2001 roku w sprawie zastosowania art.87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw (Dz.U. WE L Nr 10 z dnia 13 stycznia 2001 roku),
- to zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej, nie można na jej podstawie (po dniu 1 maja 2004 roku) udzielić pomocy w formie zwolnienia od podatku od nieruchomości.

Skarga do WSA w Poznaniu na decyzję SKO
Na powyższą decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu złożyła A.S. i W. S.
W skardze wniesiono o :
1) uchylenie zaskarżonej decyzji w całości;
2) zasądzenie zwrotu kosztów postępowania sądowego oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Skarżący postawili zaskarżonej decyzji następujące zarzuty:
1) naruszenie przepisów prawa materialnego:
a) przepisu § 2 Uchwały nr XV/102/03 Rady Gminy z dnia 30 grudnia 2003 roku w sprawie zwolnień w podatku od nieruchomości (Dziennik Urzędowy Województwa Wielkopolskiego z 2004 roku, Nr 47, poz. 1094);
b) przepisu art. 5 ust. 2 oraz art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2002 roku, Nr 9, poz. 84, z późniejszymi zmianami);
c) art. 87 oraz art. 88 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Gospodarczą z dnia 13 listopada 1962 roku (tekst traktatu opublikowany w Dz. U. z 2004 roku, Nr 90, 864/2);
d) art. 4 rozporządzenia Komisji (WE) nr 70/2001 z dnia 12 stycznia 2001 roku w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw (Dz.U.UE.L.01.10.33);
e) przepisów art. 2, 7 oraz 9 Konstytucji RP (Dz. U. z 1997 roku, Nr 78, poz. 483)

2) naruszenie przepisów postępowania:
a) przepisów art. 120, art. 121 I i 2, art. 210 § 1 punkt 6, art. 210 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 roku, Nr 8, poz. 606, z późniejszymi zmianami).
b) przepisu art. 139 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity; Dz. U. z 2000 roku, Nr 98, poz. 1071, z późniejszymi zmianami).
c) przepisu art. 3 § 2 pkt. 5 i 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późniejszymi zmianami);
d) przepisu art. 8 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 roku o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U. Nr 23, poz. 291);

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że organ II instancji nie odniósł się do zarzutów skarżących przedstawionych w odwołaniu. Zdaniem pełnomocnika skarżących „orzeczenie w sprawie winno być oparte na przepisach Ordynacji podatkowej”, natomiast organ II instancji „próbuje podważyć zasadność wydania przez radę gminy aktu prawa miejscowego".
Skarżący zwracają również uwagę, że A. i W. S. chcący skorzystać z przysługującego im zwolnienia w podatku od nieruchomości, które to prawo przyznała im gmina, nie są zobowiązani do sprawdzania, czy badania w jakikolwiek sposób, czy gmina, przyznając pewne prawa nie naruszyła powszechnie obowiązujących przepisów.

Zdaniem skarżących, to nie oni "... powinni ponosić konsekwencje wydania przez gminę aktu prawa miejscowego, który, jak się okazuje, może być niezgodny z przepisami polskimi i wspólnotowymi."

W ocenie pełnomocnika skarżących, SKO, które merytorycznie nie odniosło się do zarzutów skarżących naruszyło zasady postępowania w sprawach podatkowych określonych w przepisach art. 120, art. 120 § 1 pkt 6 oraz art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej.
Skarżący wywodzą również, iż uchwała z dnia 30 listopada 2003 roku Rady Gminy jest formą skorzystania przez organ samorządu terytorialnego z przysługującego mu uprawnienia, na podstawie bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa. Zatem podważenie przez SKO prawidłowości uchwalania przez Radę Gminy aktu prawa miejscowego jest nieuzasadnione zarówno pod względem faktycznym, jak i prawnym.
Uchwała Rady Gminy jest aktem prawa miejscowego, a zatem z definicji swej obowiązującym lokalnie, na obszarze władz, które ją wydały. W związku z tym trudno mówić tu o jakimkolwiek znaczącym jej wpływie na konkurencję, handel i wolny rynek między Państwami Członkowskimi Wspólnot Europejskich. Notyfikacji do Komisji Europejskiej podlega wyłącznie projekt aktu prawa powszechnie obowiązującego określający szczegółowe warunki udzielania pomocy, a więc nie podlega takiej notyfikacji uchwała Rady Gminy.

Zdaniem pełnomocnika skarżących zaskarżona decyzja, odmawiająca podatnikom uprawnień przysługujących im na podstawie aktu prawa miejscowego, narusza przepis art. 139 kpa. Zgodnie z nim, organ odwoławczy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony odwołującej się, chyba, że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo lub rażąco narusza interes społeczny.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie została uwzględniona.
Stosownie do dyspozycji art. 1 ustawy z dnia z dnia 25 lipca 2002 r. -Prawo o ustroju sądów administracyjnych. (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej jedynie pod względem zgodności z prawem, a więc prawidłowości zastosowania przepisów obowiązującego prawa oraz trafności ich wykładni. Uwzględnienie skargi następuje tylko w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych wad w przeprowadzonym postępowaniu (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. Nr 153, poz. 1270).

W rozpoznawanej sprawie tego rodzaju wady i uchybienia nie wystąpiły, wobec czego skarga nie mogła być uwzględniona.
Podstawowe zagadnienie, będące przedmiotem sporu pomiędzy skarżącymi, a organami podatkowymi związane jest z odpowiedzią na pytanie czy istniały podstawy do odmowy zastosowania wobec A. i W. S. zwolnienia w podatku od nieruchomości w 2005 r., w związku z zatrudnieniem przez A.S. pięciu osób zamieszkałych i zameldowanych na pobyt stały na terenie Gminy S. (?)

Zgodnie z § 2 uchwały Nr XV/102/03 Rady Gminy z dnia 30 grudnia 2003 roku w sprawie zwolnień w podatku od nieruchomości(Dziennik Urzędowy Województwa Wielkopolskiego z 2004 roku, Nr 47, poz. 1094; dalej uchwała Rady Gminy z dnia 30 grudnia 2003 roku ), „…zwalnia się od podatku nieruchomości, grunty budynki mieszkalne, budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej będące własnością lub w posiadaniu podmiotów rozpoczynających działalność gospodarczą na terenie Gminy S. po dniu wejścia niniejszej uchwały, zatrudniających co najmniej 5 osób zamieszkałych i zameldowanych na pobyt stały na terenie Gminy S., przy czym w/w osoby w ogólnej strukturze zatrudnienia danego podmiotu stanowią co najmniej 60%.”.

Nie budzi wątpliwości, że:
- A.S. rozpoczęła działalność gospodarczą w zakresie usług stolarskich [...] 2005 r.;
- dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej A.S. zatrudniała sześciu pracowników, z tego pięciu zamieszkałych i zameldowanych na pobyt stały.
Bez znaczenia dla spełnienia warunków określonych w § 2 uchwały, wbrew stanowisku organu I instancji, pozostaje natomiast to, że pięciu z tych pracowników ( w tym czterech zamieszkałych i zameldowanych na terminie Gminy S.) bezpośrednio przed zatrudnieniem przez A.S. było zatrudnionych przez W.S. Jak trafnie zauważono to w skardze, uchwała nie przewidywała utraty uprawnienia do zwolnienia od podatku od nieruchomości, w przypadku, gdy zatrudnieni pracownicy bezpośrednio przed zatrudnieniem pozostawali pracownikami innego pracodawcy, nawet jeżeli był to małżonek korzystającego ze zwolnienia podatnika.
Nie można natomiast podzielić stanowiska pełnomocnika skarżącego, że Uchwała Rady Gminy jako akt prawa miejscowego nie może mieć wpływu na konkurencję, handel i wolny rynek między Państwami Członkowskimi Wspólnot Europejskich, i w konsekwencji uchwała Rady Gminy nie podlega notyfikacji, ponieważ notyfikacji do Komisji Europejskiej podlega wyłącznie projekt aktu prawa powszechnie obowiązującego określający szczegółowe warunki udzielania pomocy.
Biorąc pod uwagę okoliczność, że zwolnienie od podatku od nieruchomości dotyczy okresu po 1 maja 2004r., zastosowanie w rozpatrywanej sprawie mają m.in. powołane przez SKO przepisy Traktu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz rozporządzenia Rady (WE) Nr 659/99 z dnia 22 marca 1999 roku ustanawiającej szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz.Urz. WE L Nr 83, poz.1 z 27 marca 1999 roku, dalej rozporządzenie 659/99) oraz ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz.U. Nr 123, poz.1291; dalej ustawa o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej).

Artykuł 87 ust. 1 TWE stanowi, iż odstąpienie od reguł wolnej konkurencji, poprzez udzielenie pomocy publicznej jest możliwe tylko w wyjątkowych sytuacjach pod kontrolą Komisji Europejskiej. Zgodnie zaś z art. 88 ust. 3 TWE, każda forma pomocy, której zamierza udzielić państwo członkowskie, musi zostać zgłoszona Komisji, a jej realizacja jest niedopuszczalna przed otrzymaniem ostatecznej zgody Komisji. Traktat zabrania takiej pomocy świadczonej ze środków publicznych, bez względu na jej formę, która przez uprzywilejowanie określonego przedsiębiorstwa lub określonej gałęzi produkcji wypacza konkurencję.
Pomoc w rozumieniu art. 87 TWE jest ujęta bardzo szeroko i odnosi się do wszelkiej pomocy udzielanej w jakiejkolwiek formie. Pomoc może być udzielona w sposób bezpośredni lub pośredni. Przyznanie pomocy odnosi skutek w postaci obciążenia budżetu państwowego, samorządowego lub podmiotów mogących korzystać ze środków publicznych w jakikolwiek sposób (podobnie Pastuła I., Werner A., Pomoc Publiczna, Lexis Nexis, Warszawa 2006, str. 27).

W literaturze definiując pomoc publiczną podkreśla się element uszczuplenia wpływów budżetu państwa, co w konsekwencji skutkuje uzyskaniem korzyści przez przedsiębiorstwo, a także skutek w postaci korzyści finansowej po stronie przedsiębiorstwa ( A. Evans: Community Law of State Aid, Oxford 1997, s.27;,MM Slotboom: State Aid In Community Law: A Broad or Narrow,ELRev.1995, nr 20,s. 296-297, Pastuła I. Werner A., Pomoc Publiczna, Lexis Nexis, Warszawa 2006, str. 31,).
Za pomoc w rozumieniu art. 87 - 89 Traktatu WE i art. 1a rozporządzenia nr 659/99 należy uznać każde świadczenie na rzecz przedsiębiorstwa pochodzące od państwa lub ze źródeł państwowych ( zwiększające lub zmniejszające przychody państwa), które przynosi temu przedsiębiorstwu korzyść jakiej nie mogłoby uzyskać w ramach normalnej działalności gospodarczej (Dudzik S. Pomoc państwa dla przedsiębiorstw publicznych w prawie Wspólnoty Europejskiej. Między neutralnością , a zangażowaniem (Kraków 2002, s. 62-64).
Zakres pomocy jest szeroki obejmuje on zarówno pomoc przyznaną przez państwo, jak i pochodzącą z zasobów państwa, a więc pomoc przyznaną przez władze centralne, regionalne i lokalne, a także przez agencje i inne instytucje publiczne. Nie tylko organy publiczne mogą udzielać pomocy. Mogą to czynić wszelkie podmioty publiczne lub prywatne, pod warunkiem, że administrują funduszami publicznymi albo udzielają pomocy z przyzwolenia państwa (Pastuła I. Werner A. Pomoc..., str.49)

Wobec powyższego, zgodnie ze stanowiskiem SKO wyrażonym w zaskarżonej decyzji, pomoc publiczna w rozumieniu art.87-89 Traktatu WE i art.1a rozporządzenia Komisji Nr 659/99 obejmuje wszelkie świadczenia na rzecz przedsiębiorstwa, pochodzące z krajowych środków publicznych, które z jednej strony uszczuplają te środki, a z drugiej strony przysparzają temu przedsiębiorstwu korzyść, jakiej nie mogłoby uzyskać w ramach normalnej działalności gospodarczej.
W literaturze podkreśla się, że ze względu na kryterium pochodzenia pomocy można mówić o pomocy państwowej, samorządowej oraz nienależącej do tych dwóch kategorii ( por. Pastuła I. Werner A. Pomoc..., str.35) W konsekwencji bezpośrednie podstawy udzielenia pomocy publicznej mają postać aktów administracyjnych ustanawiających programy pomocy bądź umów cywilnoprawnych.

Art. 88 ust. 3 TWE wprowadza zasadę obowiązku notyfikowania zamiaru udzielania pomocy. Zasada ta doznaje jednak wyjątków. Poza pomocą de minimis i tzw. wyłączeniami grupowymi (blokowymi), wyjątkiem od powyższej zasady pozostaje tzw. program pomocowy.
Z całości przepisów rozporządzenia nr 659/99 wynika, iż uzyskanie przez państwo zgody Komisji WE na stosowanie programu pomocowego powoduje, że nie jest konieczna notyfikacja pomocy indywidualnej udzielanej na podstawie danego programu. Pojęcie programu pomocowego zostało zdefiniowane w rozporządzeniu Rady nr 659/99. Programem pomocowym jest akt na podstawie, którego bez dalszego wprowadzania w życie wymaganych środków, można przyznawać pomoc indywidualną na rzecz przedsiębiorców określonych w tym akcie. Programem pomocowym jest także akt niezwiązany z jakimś przedsięwzięciem ( projektem ) na podstawie którego przyznaje się pomoc jednemu bądź kilku przedsiębiorstwom na czas nieokreślony lub w nieokreślonej kwocie (art. 1(d) rozporządzenia).

Wyżej przedstawione kryteria programu pomocowego spełnia uchwała Rada Gminy z dnia 30 grudnia 2003 r., na podstawie której bez konieczności wprowadzania w życie dalszych środków zwalniała z podatku od nieruchomości konkretnych przedsiębiorców spełniających przesłanki określone w tym akcie.

Należy odróżnić program pomocowy od pomocy indywidualnej, która nie jest przyznawana na podstawie programu pomocowego, o którym mowa w art. 1 (d) rozporządzenia nr 659/99. Przykładem pomocy indywidualnej jest pomoc udzielana w formie decyzji administracyjnej umarzającej należność podatkową, gdy nie został ustanowiony w tym zakresie program pomocowy.

Uzyskanie przez Państwo zgody Komisji WE na stosowanie programu pomocowego powoduje, że nie jest konieczna notyfikacja pomocy indywidualnej.
W literaturze wyrażany jest pogląd, że zawarte w cyt. art. 1 (d) rozporządzenia 659/99 określenie programu pomocowego ma charakter "uniwersalny", gdyż musi uwzględniać specyfikę systemów prawnych w poszczególnych państwach (Lachiewicz W. , Finanse komunalne, 2005 nr 4 str.9) W Polsce, zgodnie z art. 2 pkt 7 ustawy o postępowaniu w sprawach pomocy publicznej, definicję programu pomocowego może wypełniać akt normatywny będący: ustawą, rozporządzeniem, akt prawa miejscowego ( np. uchwała rady gminy).
Przepisy rozporządzenia nr 659/99 nie zobowiązują do opracowywania programów pomocowych. Z całości przepisów rozporządzenia 659/99 wynika, że konieczna jest notyfikacja dokumentów prawnych danego państwa podpadających swoimi cechami pod program pomocowy. Również regulacje w tym zakresie zawiera art. 6 ust. 2 ustawy o postępowaniu w sprawach pomocy publicznej, który wyraża wprost obowiązek notyfikacji projektu aktu - jako programu pomocowego dla tzw. „pomocy automatycznej” - na wypadek, gdyby pomoc publiczna udzielana była przedsiębiorcy z mocy samego prawa, bez potrzeby wydania dodatkowej decyzji lub zawarcia umowy. Zgodnie z tym przepisem do czasu notyfikacji programu pomocy nie można udzielić.
Podstawą ustanowienia uchwały Rady Gminy z dnia 30 grudnia 2003 roku był art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych( tekst jednolity Dz. U. z 2002r., Nr 9, poz. 84 z późn. zm. dalej ustawa o podatkach i opłatach lokalnych). Na podstawie tego właśnie przepisu, przed wejściem Polski do Unii Europejskiej, rady gmin w uchwałach stanowiły o zwolnieniach z podatku od nieruchomości. Uchwały te w poprzednim stanie prawnym - w czasie obowiązywania ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców (Dz. U. Nr 141, poz. 1177 z póżn. zm.)- były zatwierdzane przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów ( dalej Prezes UOKiK).

Uchwała Rady Gminy z dnia 30 grudnia 2003r. nie została uchylona ani przez Radę Gminy ani przez organ nadzoru, natomiast ustawodawca nie uchylił, ani nie zmienił art. 7 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.
Tymczasem wg założeń przyjętych w załączniku nr IV do art. 22 Traktatu Akcesyjnego z dnia 16 kwietnia 2003r. ( Dz.U. z 2004r. Nr 90, poz. 864; dalej Traktat akcesyjny) pomoc publiczna funkcjonująca przed akcesją w krajach przystępujących do WE powinna była być notyfikowana przez Komisję WE w trybie prawa wspólnotowego, jeżeli dane państwo nadal zamierzało udzielać tej pomocy po akcesji. Ponadto Traktat Akcesyjny w załączniku nr IV przewidywał również możliwość uproszczonej notyfikacji programów pomocowych przedłożonych Komisji przed dniem akcesji.
Istniała więc możliwość przedstawienia do notyfikacji Komisji Europejskiej projektu programu pomocowego jeszcze przed uzyskaniem członkostwa UE i wówczas po 1 maja 2004 roku programy te uznawane były za istniejące i nie było potrzeby ponownego ich zgłaszania do Komisji.

Wbrew twierdzeniu strony zawartemu w skardze, obowiązku notyfikacji przedmiotowej uchwały, nie wyłącza art. 8 ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej. Przepis ten stanowi, że w przypadku programu pomocowego, w którym akt prawa miejscowego zawiera podstawę prawną udzielania pomocy publicznej, a szczegółowe warunki jej udzielania zostały określone zgodnie z ustawą zawierającą upoważnienie do wydania tego aktu, notyfikacji podlega wyłącznie projekt aktu prawa powszechnie obowiązującego określający szczegółowe warunki udzielania pomocy. W rozpatrywanej sytuacji przepis ten nie może mieć zastosowania. Po pierwsze odstąpienie od notyfikacji aktu prawa miejscowego poprzez zastąpienie go notyfikacją aktu prawa powszechnie obowiązującego jest możliwe na etapie projektu tego ostatniego. Przede wszystkim jednak akt prawa powszechnie obowiązującego powinien określać szczegółowe warunki udzielania pomocy. Sporna uchwała Rady Gminy z dnia 30 grudnia 2003 r., jak wyżej już wskazano, została wydana na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Przepis ten nie określa szczegółowo warunków udzielania pomocy a jedynie zawiera normę ogólną, zgodnie z którą rada gminy, w drodze uchwały, może wprowadzić inne zwolnienia przedmiotowe niż określone w ust. 1 oraz w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 2 października 2003 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektórych ustaw. W tej sytuacji notyfikacji należało poddać sporną uchwałę. A jak prawidłowo ustalił organ odwoławczy uchwała Rady Gminy z dnia 30 grudnia 2003 roku nie została przedłożona Komisji Europejskiej do notyfikacji.

Niedochowanie procedur notyfikacyjnych wynikających z wyżej omówionych przepisów Wspólnotowych i procedur z ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej może oznaczać, że do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy legalności pomocy Komisja może wydać nakaz wstrzymania pomocy i nakaz tymczasowego zwrotu pomocy do organu ( podobnie Lachiewicz W. , Finanse komunalne, 2005 nr 4 str.11-12)

Jak wyżej wskazano, przepis art. 88 ust. 3 TWE stanowi, że o każdym zamierzonym wprowadzeniu lub zmianie form pomocy należy powiadomić Komisję. Przypadki, w których o zamiarze udzielenia pomocy publicznej nie musi być informowana Komisja Europejska, zostały wymienione w rozporządzeniu Rady (WE) Nr 994/1998 z dnia 7 maja 1998 roku dotyczącego stosowania art.92 i 93 Traktatu do niektórych kategorii horyzontalnej pomocy państwa (Dz.U. WE L Nr 142, z 14 maja 1998 roku; dalej rozporządzenie 994/9

.

Zgodnie z tym rozporządzeniem notyfikacji nie podlega pomoc de minimis oraz udzielana w ramach tzw. wyłączeń grupowych, te ostatnie podlegają jedynie opiniowaniu przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
Na podstawie powyższego rozporządzenia Rady Nr 994/98, Komisja wydała rozporządzenia, w których określiła warunki jakie muszą być spełnione, aby planowana pomoc nie podlegała obowiązkowi notyfikacji.

Rozporządzenia te to:
- Rozporządzenie nr 68/2001 z dnia 12 stycznia 2001r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy szkoleniowej ( Dz.U. WE L 10 z 13 stycznia 2001r., s.20 -29 ze zm.),
- Rozporządzenie nr 2204/2002 z 12 grudnia 2002r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy na zatrudnienie( Dz.U. WE L 337 z 13 grudnia 2002r., s. 3 -14.),
- Rozporządzenie nr 70/2001 z dnia 12 stycznia 2001r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw( Dz.U. WE L 10 z 13 stycznia 2001r., s. 33-42 ze zm.; dalej rozporządzenie 70/2001),
- Rozporządzenie nr 69/2001 z dnia 12 stycznia 2001r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis ( Dz.U. WE E 10 z 13 stycznia 2001r., s. 30-32 ze zm.) ( dalej Rozporządzenie nr 69/2001 ),
- Rozporządzenie Komisji nr 1/2004 z dnia 23 grudnia 2003r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 TWE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw prowadzących działalność związana z produkcją, przetwórstwem i obrotem produktami rolnymi ( Dz.Urz. WE L, 1, 3.01.2004, s 1-16),
- Rozporządzenie Komisji nr 1595/2004 z dnia 8 września 2004r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 TWE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw prowadzących działalność związana z produkcją, przetwórstwem i obrotem produktami rybołówstwa (Dz.Urz. UE L 291, 14.9.2004, s.3-11)
- Rozporządzenie Komisji nr 1860/2004 z dnia 6 października 2004r. w odniesieniu do zasady de minimis dla sektora rolnego i sektora rybołówstwa ( Dz.Urz. UE L 325,28.10.2004, s. 4-9).

Rozporządzenie nr 69/2001 dotyczy pomocy de minimis. Komisja w rozporządzeniu tym uznała, że pomoc nieprzekraczająca 100 000 euro w dowolnie wybranym okresie trzech lat nie wpływa na handel między państwami członkowskimi i w konsekwencji nie podlega postanowieniom art. 87 (1)TWE. Cechą charakterystyczną reguły de minimis jest brak określenia celu, na jaki ma zostać przeznaczona pomoc publiczna.
Rozporządzenia 1/2004, 1595/2004, 68/2001 oraz 70/2001 wprost przewidują wyłączenie notyfikacji zarówno do pomocy indywidualnej jak i programu pomocowego. Wyłączenie notyfikacji w odniesieniu do programów pomocowych ma zastosowanie, jeżeli program pomocowy jest tak skonstruowany, aby każda pomoc indywidualna przyznana na podstawie takiego programu była zgodna z zapisami konkretnego rozporządzenia Komisji. Ponadto program powinien bezpośrednio wskazywać nazwę rozporządzenia Komisji oraz dane dotyczące jego publikacji ( podobnie Pastuła I. Werner A. Pomoc..., str.133).
Tymczasem uchwała Rady Gminy z dnia 30 grudnia 2003 r. nie powoływała żadnego z ww. rozporządzeń komisji, a w szczególności rozporządzenia 70/2001.

W tej sytuacji za błędny należy uznać, bliżej niesprecyzowany zarzut skarżącego dotyczący naruszenia art. 4 rozporządzenia 70/2001.
Z powyższego wynika, że prawidłowo Samorządowe Kolegium Odwoławcze uznało, że skoro w rozpatrywanej sprawie przedmiotowa uchwała Rady Gminy z dnia 30 grudnia 2003 roku w sprawie zwolnień od podatku od nieruchomości:
1) nie została przedłożona Komisji Europejskiej do notyfikacji, w trybie art. 88 ust. 3 TWE,
2) nie została wyłączona z obowiązku notyfikacji na podstawie rozporządzenia Rady Europy Nr 994/98, w tym również w związku z rozporządzeniem 70/2001,
-to zgodnie z art.6 ust.2 ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej, nie można na jej podstawie (po dniu 1 maja 2004 roku) udzielić pomocy w formie zwolnienia od podatku od nieruchomości.

Nie można również podzielić poglądu skarżących, że w świetle art. 5 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, uchwała Rady Gminy z dnia 30 grudnia 2003 r., jest formą skorzystania przez organ samorządu terytorialnego z przysługującego mu uprawnienia na podstawie obowiązujących przepisów prawa. Powołany art. 5 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych stanowi, że przy określaniu wysokości stawek, rada gminy może różnicować ich wysokość dla poszczególnych rodzajów przedmiotów opodatkowania, uwzględniając w szczególności lokalizację, rodzaj prowadzonej działalności, rodzaj zabudowy, przeznaczenie i sposób wykorzystywania gruntu.
Natomiast podstawą prawną uchwały Rady Gminy nie był art. 5 ust. 2, lecz art. 7 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Uchwała ta nie stanowiła w kwestii wysokości stawek, ale wydana została w sprawie zwolnień w podatku od nieruchomości. W konsekwencji przepis art. 5 ust.2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nie ma rozpatrywanej sprawie zastosowania.
Na uwagę zasługuje natomiast stanowisko skarżących, że nie mogą oni ponosić konsekwencji wydania przez gminę aktu prawa miejscowego, który jest sprzeczny z prawem. W istocie brak zachowania odpowiednich procedur związanych z notyfikacją uchwały będącej programem pomocowym pozbawiło stronę możliwości skorzystania ze zwolnienia w podatku od nieruchomości. Brak możliwości zastosowania zwolnienia w podatku od nieruchomości na podstawie aktu normatywnego nie stoi natomiast na przeszkodzie złożeniu przez stronę wniosku o udzielenie pomocy indywidualnej wg reguł de minimis przy spełnieniu warunków określonych w cyt. rozporządzeniu nr 69/2001 oraz ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej. Zgodnie z art. 67b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa ( tekst jednolity Dz.U. z 2005r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm.; dalej Ordynacja podatkowa), organ podatkowy na wniosek podatnika prowadzącego działalność gospodarczą może udzielać ulg w spłacie zobowiązań podatkowych, o których mowa w art. 67a Ordynacji podatkowej min. tych, które nie stanowią pomocy, lub które stanowią pomoc de minimis - w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis. Art. 67 a przewiduje możliwość zastosowania ulg w spłacie zobowiązań podatkowych w tym również umorzenia w całości lub w części zaległości podatkowej na wniosek podatnika, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym.

W ocenie Sądu zaistniała w sprawie sytuacja, w przypadku złożenia przez stronę wniosku, mogłaby właśnie być rozpatrywana w kategoriach przesłanek, o których mowa w art. 67a Ordynacji podatkowej. Skorzystanie przez podatnika z pomocy udzielonej na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej, w warunkach tam określonych, nie narusza zakazu udzielania pomocy przedsiębiorcy, ponieważ możliwa jest pomoc indywidualna wg reguł de minimis, która w tym przypadku nie następuje automatycznie na podstawie aktu normatywnego lecz podstawą udzielenia pomocy jest decyzja organu podatkowego.

Jeżeli zastosowanie wynikających z Ordynacji podatkowej ulg w spłacie zobowiązań byłoby niemożliwe wskutek wcześniejszej zapłaty przez stronę podatku, wówczas pozostanie jedynie dochodzenie odszkodowania za ewentualnie poniesioną szkodę na zasadach ogólnych. Tak jak trafnie zauważono to w skardze, organ odwoławczy nie odniósł się do zarzutów poniesionych w odwołaniu. Powyższe, zdaniem Sądu pozostawało jednak bez istotnego wpływu na rozstrzygnięcie.
Z wyżej przedstawionych powodów, w rozpatrywanym stanie faktycznym i prawnym, istniał zakaz udzielania pomocy publicznej na podstawie przepisów uchwały Rady Gminy z dnia 30 grudnia 2003 roku w sprawie zwolnień w podatku od nieruchomości i decyzja organu odwoławczego zawiera w tym względzie prawidłowe uzasadnienie.

Nie zasługuje natomiast na uwzględnienie podniesiony w skardze zarzut, iż decyzja organu odwoławczego została wydana na niekorzyść strony odwołującej się. Pomijając fakt, że w przedmiotowej sprawie, wbrew twierdzeniu zawartemu w skardze, nie może mieć zastosowania art. 139 k.p.a lecz art. 234 Ordynacji podatkowej, stwierdzić należy, że również ten drugi przepis nie został naruszony przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze. Art. 234 Ordynacji podatkowej stanowi, że organ odwoławczy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony odwołującej się, chyba że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo lub interes publiczny. Rozstrzygnięcie Samorządowego Kolegium Odwoławczego utrzymującego w mocy decyzję Wójta Gminy nie zostało wydane na niekorzyść strony odwołującej. Wniosku takiego nie pozwala w szczególności przyjąć okoliczność zastosowania przez organ odwoławczy innych podstaw prawnych rozstrzygnięcia niż organ I instancji.
W skardze podniesiono również zarzuty naruszenia art. 2, 7 oraz 9 Konstytucji. Skarżący nie sprecyzowali jednak na czym te naruszenia polegały. Sąd dokonując oceny zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego nie dopatrzył się naruszenia wskazanych przepisów Konstytucji.

Sąd nie dopatrzył się również naruszenia art. 3 § 2 pkt 5 i 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym (Dz.U. Nr 153, poz.1270 z późn. zm.). Rozpatrując zaskarżone odwołaniem rozstrzygnięcie Wójta Gminy, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, działając jako organ odwoławczy, zgodnie z przepisami prawa, rozpatrzyło przesłanki zastosowania zwolnienia w podatku od nieruchomości, stosując w tym zakresie obowiązujące przepisy prawa, do czego organ odwoławczy jest umocowany.

Z tych powodów na podstawie art. 151 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

piotr_laszewski · Dołączył: 26 Wrz 2008 Posty: 9

"Brak możliwości zastosowania zwolnienia w podatku od nieruchomości na podstawie aktu normatywnego nie stoi natomiast na przeszkodzie złożeniu przez stronę wniosku o udzielenie pomocy indywidualnej wg reguł de minimis przy spełnieniu warunków określonych w cyt. rozporządzeniu nr 69/2001 oraz ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej. Zgodnie z art. 67b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa ( tekst jednolity Dz.U. z 2005r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm.; dalej Ordynacja podatkowa), organ podatkowy na wniosek podatnika prowadzącego działalność gospodarczą może udzielać ulg w spłacie zobowiązań podatkowych, o których mowa w art. 67a Ordynacji podatkowej min. tych, które nie stanowią pomocy, lub które stanowią pomoc de minimis - w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis. Art. 67 a przewiduje możliwość zastosowania ulg w spłacie zobowiązań podatkowych w tym również umorzenia w całości lub w części zaległości podatkowej na wniosek podatnika, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym. "
Zbaczając nieco z tematu nie mogę się oprzeć od wrażenia, iż niniejszy wywód potwierdza tezę, iż sądy zaczynają szerzej postrzegać definicję "ważnego interesu publicznego", który może być rozumiany jako pewna potrzeba (dobro), której zaspokojenie powinno służyć zbiorowości lokalnej (mieszkańcom miasta) w postaci posiadania pracy, czyli tworzenia nowych miejsc pracy (a co za tym idzie i utrzymania miejsc pracy). Powyższa definicja wydaje się nieunikniona przy udzielaniu pomocy regionalnej na podstawie Ordynacji podatkowej. Jednak przy pomocy de minimis tak szerokie możliwości przy udzielaniu ulg podatkowych stają się niebezpiecznym atutem dla samorządowych organów podatkowych przy prowadzeniu mało oszczędnej polityce podatkowej.

Gość · Wysłany: Sro Lis 12, 2008 10:29 pm Temat postu:

...jest jednak jedna subtelna różnica....

Ulga podatkowa z art. 67a.\ Ordynacji podatkowej, nawet gdyby podatnik wnioskował o pomoc w trybie de minimis - jest zawsze decyzją "uznaniową" - co odróznia ją od pomocy automatycznej wynikającej z uchwały prawa miejscowego z art. 7 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych - jako uchwały zgodnej z prawem podatkowym oraz ze wspólnotowym i polskim prawem pomocy publicznej.

Pozdrawiam.

W.Lachiewicz

Gość · Wysłany: Sro Lis 12, 2008 10:33 pm Temat postu:

...czytając orzeczenie WSA bardziej chyba wypadało nie opierać się wrazeniu, że Sąd sugeruje Gminie udzielenie "ulgi podatkowej" miast procesować się z podatnikiem, który na skutek nieuchylenia przepisów prawa lokalnego (o zwolnieniu) musi tutaj płacić podatek.

Jeszcze raz.

W.L.

Gość · Wysłany: Sro Lis 12, 2008 10:35 pm Temat postu:

...oczywiście chodzi o odszkodowanie dla podatnika na skutek niewuchylenia prawa miejscowego...

W.L.

piotr_laszewski · Dołączył: 26 Wrz 2008 Posty: 9

Jasne, że ulga z Ordynacji podatkowej jest uznaniowa w przeciwieństwie do zwolnienia z mocy uchwały. Jednak, gdy organ podatkowy (jak sugeruje sąd) chciałby (i miałby możliwość) umorzyć zaległość podatkową w powyższym przypadku jak by mógł to uzasadnić. Wydaje, mi się iż tylko jako ważny interes publiczny, rozumiany jako:
- dyrektywę postępowania, nakazującą mieć na uwadze respektowanie wartości wspólnych dla całego społeczeństwa, takich jak zaufanie obywateli do organów władzy, korekta jego błędnych decyzji lub
- wcześniej wspomnianą pewną potrzebę (dobro), której zaspokojenie powinno służyć zbiorowości lokalnej (mieszkańcom miasta) w postaci posiadania pracy, czyli tworzenia nowych miejsc pracy (a co za tym idzie i utrzymania miejsc pracy).

piotr_laszewski · Dołączył: 26 Wrz 2008 Posty: 9

Postrzeganie ważnego interesu publicznego tak jak w drugim przypadku daje pewną swobodę decyzyjności (poszerza krąg podatników, którym można udzielić ulgę) wójta, burmistrza lub prezydenta.


	Web site derived from PostNuke , which is Free Software released under the GNU/GPL license Warunki użytkowania \| Polityka Prywatności \| Webmaster Copyright 2002- RIO Łódź