Wyrok NSA Ośrodek Zamiejscowy w Rzeszowie z dnia 8 listopada 1999 r. (Sygn. akt SA/Rz 755/99) Data Tuesday, 19 November - 11:04:39 Temat: Orzecznictwo Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Rzeszowie po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 1999 roku skargi ze sprawy Rady Miejskiej w Lesku na uchwałę Kolegium RIO w Rzeszowie z dnia 21 kwietnia 1999r. Nr XX/1112/99 w przedmiocie stwierdzenia nieważności § 1 ust. 6 uchwały Nr IV/37/99 Rady Miejskiej w Lesku z dnia 15 marca 1999r. w sprawie ustalenia wysokości opłaty targowej na terenie miasta Lesko - oddala skargę. Wyrok NSA Ośrodek Zamiejscowy w Rzeszowie z dnia 8 listopada 1999 r. Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Rzeszowie po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 1999 roku skargi ze sprawy Rady Miejskiej w Lesku na uchwałę Kolegium RIO w Rzeszowie z dnia 21 kwietnia 1999r. Nr XX/1112/99 w przedmiocie stwierdzenia nieważności § 1 ust. 6 uchwały Nr IV/37/99 Rady Miejskiej w Lesku z dnia 15 marca 1999r. w sprawie ustalenia wysokości opłaty targowej na terenie miasta Lesko - oddala skargę. UZASADNIENIE Kolegium RIO w Rzeszowie - na podstawie art. 11 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 października 1992r. o regionalnych izbach obrachunkowych (Dz. U. Nr 85, poz. 428 ze zm.) w związku z art. 91 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (tj. Dz. U. z 1996r. Nr 13, poz. 74 ze zm.) oraz § 5 ust. 3 i ust. 5 pkt 1 zarządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 9 grudnia 1992r. w sprawie siedzib i zasięgu terytorialnego regionalnych izb obrachunkowych oraz szczegółowej organizacji izb i trybu postępowania (Dz. U. Nr 94, poz. 463) - uchwałą Nr XX/1112/99 z dnia 21 kwietnia 1999r stwierdziło nieważność § 1 ust. 6 uchwały Nr IV/37/99 Rady Miejskiej w Lesku z dnia 15 marca 1999r. w sprawie ustalenia wysokości opłaty targowej na terenie miasta Lesko. W uzasadnieniu uchwały podano, że § 1 ust. 6 cyt. wyżej uchwały Rady Miejskiej ustala stawki za zajęcie placu: pod stoisko handlowe lub towar przeznaczony do sprzedaży za 1 m kw. w wysokości 2 zł oraz pod stoisko handlowe będące własnością sprzedającego (kiosk) za 1 m kw. powierzchni w kwocie 12 zł miesięcznie (w uchwale w § 1 ust. 6 lit. b jest 10 zł). Uchwała w tej części jest sprzeczna z prawem, bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. Nr 9, poz. 31 ze zm.) wynika, że opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej - dokonujących sprzedaży na targowiskach. Zatem ustawa obowiązek ten łączy wyłącznie z czynnością sprzedaży i brak było podstaw do ustalenia przez Radę Miejską w Lesku stawek opłaty targowej za zajęcie placu pod stoiska handlowe liczonej od 1 m kw. powierzchni (oprócz stawek określonych w § 1 do 5 tej uchwały). W skardze do NSA Rada Miejska w Lesku wniosła o uchylenie opisanej wyżej uchwały Kolegium RIO w Rzeszowie z powodu jej niezgodności z prawem. Skarżąca nie zgodziła się ze stanowiskiem Kolegium jakoby ustalenie stawek opłaty targowej było sprzeczne z ustawą o podatkach i opłatach lokalnych, bowiem art. 19 tej ustawy upoważniał Radę Miejską do ustanowienia zasad ustalania i pobierania opłat bez ograniczenia kompetencji i wskazania sposobu ich ustalania. Ustalona w § 1 ust. 6 uchwały "stawka podatku" ma charakter samoistny i nie stanowi opłaty dodatkowej, co zdaniem skarżącej sugerowało Kolegium RIO, zaś możliwość różnicowania podstawy wymiaru opłaty targowej znalazła potwierdzenie w wyroku z dnia 17 stycznia 1992r. w sprawie SA/Wr 1428/91. RIO w Rzeszowie wniosła o oddalenie skargi podtrzymując dotychczasową argumentację. Ponadto podkreśliła, że stosownie do powołanego przez skarżącą art. 19 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, opłata targowa płacona jest według dziennych stawek kwotowych i na podstawie art. 15 w połączeniu z czynnościami sprzedaży. Rada Miejska w Lesku ustaliła w ten sposób stawki opłaty targowej w § 1 ust. 1 do 5.Określone w ust. 6 stawki mają charakter opłaty za korzystanie z placu targowego, a nie opłaty targowej w rozumieniu przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Skarga nie jest uzasadniona, bowiem zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze nie narusza prawa. O treści i zakresie obowiązku opłaty targowej jako świadczenia o charakterze podatkowym przesądza ustawa, a rada gminy określająca w ramach delegacji ustawowej zasady ustalania i poboru należności z tytułu opłaty targowej nie może rozszerzać tego obowiązku. Na podstawie art. 19 ust. 1 lit. a ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. Nr 9, poz. 31 ze zm.) rada gminy została upoważniona do określania zasad ustalania i poboru oraz terminów płatności i wysokości stawek opłaty targowej, z tym, że stawka opłaty skarbowej nie może przekroczyć określonej ustawowo kwoty dziennie. Z brzmienia tego przepisu - jak twierdzi strona skarżąca - nie wynika ograniczenie co do kompetencji i sposobu ustalania opłaty targowej, w tym ustalenia opłaty w oparciu o metr kwadratowy zajętej powierzchni. Jednakże uszło uwadze skarżącej, że powinien on być rozumiany łącznie z art. 15 ust. 1 cyt. ustawy, w myśl którego opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach. Powołane przepisy wyznaczają zatem radzie gminy następujące ramy: 1) opłata targowa winna być ustalona w stawce dziennej i nie przekraczać wyznaczonej kwoty, 2) opłata targowa winna dotyczyć dokonywania sprzedaży na targowiskach. Zasadne jest więc stanowisko Kolegium RIO zaprezentowane w zaskarżonej uchwale, że zdarzeniem prawnym z którym ustawa o podatkach i opłatach lokalnych wiąże obowiązek uiszczenia opłaty targowej jest dokonywanie sprzedaży. Dokonywanie sprzedaży zaś oznacza zawieranie umów sprzedaży w rozumieniu art. 535 Kodeksu cywilnego, a przynajmniej wyjście z ofertą sprzedaży przez wystawienie towaru i oznaczenie jego ceny. Tym samym ustanowienie opłaty targowej za samo zajęcie placu pod stoisko handlowe lub towar oznacza przekroczenie przez Radę Miejską w Lesku zakresu uprawnień określonego w art. 19 ust. 1 lit. a w związku z art. 15 ust. 1 tej ustawy. Pojęcie "zajęcie placu", o którym mowa w § 1 ust. 6 uchwały Rady Miejskiej nie może być bowiem utożsamiane z pojęciem "dokonywania sprzedaży", o jakim mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Należy także wskazać, że termin "zajęcie" może mieć różne znaczenia, jednak w kontekście treści omawianej uchwały, a w szczególności jej postanowień zawartych w § 1 ust. 1 do 5, użycie go w ust. 6 może jedynie oznaczać "zarezerwowanie" placu, czyli zajęcie na przyszłość. Przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nie mogą stanowić podstawy do ustalania należności za rezerwację miejsc na targowiskach (por. wyrok NSA z dnia 27 lipca 1994r., sygn. SA/Łd 1244/94, ONSA 1995/3/116). W ocenie NSA Rada Miejska w Lesku już w ustępach poprzedzających sporny ust. 6 uregulowała i zróżnicowała opłatę targową od wszelkiego rodzaju i sposobu dokonywanej sprzedaży, która to sprzedaż w każdym przypadku musi się wiązać z zajęciem miejsca na targowisku. Powyższe uwagi dotyczą zakwestionowanego § 1 ust. 6 zarówno lit. a i lit. b z tym, że zapis uchwały pod lit. b jest dodatkowo sprzeczny z art. 19 ust. 1 lit. a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych z uwagi na ustalenie stawki opłaty targowej w wymiarze miesięcznym. Z powyższych względów skargę należało oddalić na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.). Ten artykuł pochodzi od: Regionalne Izby Obrachunkowe https://archiwum.rio.gov.pl/ Adres WWW tego artykułu to: https://archiwum.rio.gov.pl/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=161