Regionalne Izby Obrachunkowe

Wyrok NSA Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach z dnia 10 kwietnia 2001 r. (Sygn. akt SA/Ka 2716/00)
Data Monday, 14 April - 14:37:42
Temat: Orzecznictwo

Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach
po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2001 r. sprawy ze skargi Gminy Knurów na uchwałę Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Katowicach z dnia 23 listopada 2000 r. nr 3861/XLVII/2000 w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały organu gminy - uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze. UZASADNIENIE Zaskarżoną uchwałą Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Katowicach, działając na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 7 października 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych /Dz.U. nr 85 poz. 482 ze zm./ oraz art. 91 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. z 1996 r. nr 13 poz. 74 ze zm./ stwierdziło nieważność w części dotyczącej pkt 4 uchwały Rady Miejskiej w Knurowie nr XXIX/269/2000 z dnia 19 października 2000 r. w sprawie zmiany budżetu Gminy Knurów na rok 2000 z powodu nieusunięcia w nakazanym terminie stwierdzonego naruszenia prawa polegającego na naruszeniu art. 28 ust. 2 i art. 111 ust. 2 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych /Dz.U. nr 155 poz. 1014 ze zm./ w związku z art. 66 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ poprzez dokonanie zwiększenia planowanych wydatków budżetowych w dziale 91 rozdz. 9146, § 37 o kwotę 750.000 zł w celu sfinansowania wydatków związanych z obsługą wierzytelności gminy. W uzasadnieniu uchwały na wstępie wskazano na to, że uchwałą nr 3684/XLV/2000 z dnia 9 listopada 2000 r. Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej stwierdziło istotne naruszenie prawa w powołanej wcześniej uchwale Rady Miejskiej w Knurowie polegające na naruszeniu wskazanych wcześniej przepisów. Z wyjaśnień udzielonych przez przedstawicieli gminy na posiedzeniu Kolegium w dniu 9 listopada 2000 r. wynika, że z zaplanowanych środków w dziale 91 rozdz. 9146 wypłacona ma zostać prowizja dla Śląskiego Konsorcjum Kapitałowego zajmującego się sprzedażą węgla. Zawarte bowiem zostały porozumienia, w wyniku których wierzytelność podatkowa gminy Knurów z tytułu podatku od nieruchomości od Gliwickiej Spółki Węglowej została przeniesiona na Węglozbyt, co umożliwić ma Spółce Węglowej spłatę należności przez przekazanie węgla. Sprzedażą tegoż węgla ma zająć się Śląskie Konsorcjum Kapitałowe w Raciborzu, a środki uzyskane ze sprzedaży mają trafić do budżetu gminy, natomiast z budżetu mają być poniesione wydatki z tytułu prowizji dla sprzedającego węgiel. Dokonana zmiana budżetu miała na celu zaplanowanie wydatku na ten cel. Zdaniem Kolegium Ordynacja podatkowa, ani inne przepisy podatkowe, w szczególności zaś art. 66 § 1 Ordynacji podatkowej nie umożliwiają wchodzenia gmin w tego rodzaju relacje. Ponieważ brak jest podstaw prawnych do wypłaty wspomnianej prowizji, zaplanowanie na ten cel środków w budżecie gminy stanowi naruszenie art. 28 ust. 2 ustawy o finansach publicznych, stanowiącego, że jednostki sektora finansów publicznych dokonują wydatków zgodnie z przepisami dotyczącymi ich poszczególnych rodzajów. Przepis szczególny jakim jest Ordynacja podatkowa takiego wydatku nie przewiduje. Wydatek ten nie mieści się także w art. 111 ust. 2 ustawy o finansach publicznych, na które to zadania mogą być przeznaczone wydatki budżetowe jednostek samorządu terytorialnego. W końcowej części wywodów powołano się na stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyroku z dnia 24 maja 1993 r. /sygn. akt III SA 2017/92 opublikowane w ONSA z 1993/4/113/, iż do działalności organów samorządowych w sferze zobowiązań publicznoprawnych /np. podatków/ nie stosuje się zasady co nie jest zakazane, jest dozwolone, lecz zasadę dozwolone jest tylko to, co prawo wyraźnie przewiduje. Ponieważ Rada Miejska Knurowa nie usunęła w zakreślonym terminie do dnia 22 listopada 2000 r. stwierdzonego naruszenia prawa. Kolegium Izby Obrachunkowej orzekło jak w sentencji zaskarżonej uchwały. Po podjęciu w dniu 21 grudnia 2000 r. uchwały w trybie art. 98 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym Gmina Knurów wniosła do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę na przedstawioną wcześniej uchwałę Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Katowicach domagając się jej uchylenia. W uzasadnieniu skargi, po przedstawieniu stanowiska organu nadzorczego, Gmina odniosła się w pierwszej kolejności do treści art. 28 ust. 2 ustawy o finansach publicznych powołanej już w zaskarżonej uchwale. Stosownie do zapisu zawartego w art. 28 ust. 1 tej samej ustawy, wydatki publiczne mogą być ponoszone na cele i w wysokości ustalonej w uchwale budżetowej jednostki samorządu terytorialnego/.../. Uchwała budżetowa gminy jest więc przepisem uzasadniającym dokonanie wydatków stosownie do brzmienia art. 28 ust. 2. Jak wynika z kolei z art. 111 ust. 2 omawianej ustawy, którego naruszenie zarzuca zaskarżona uchwała Gminie, wydatki budżetowe jednostek samorządu terytorialnego są przeznaczone na realizacje zadań określonych w ustawach, w szczególności na wymienione w tym przepisie zadania. Do podstawowych obowiązków jednostki samorządu terytorialnego na podstawie art. 92 w zw. z art. 129 ust. 1 ustawy o finansach publicznych należy pełna i terminowa realizacja i odprowadzenie dochodów do budżetu gminy. Wśród dochodów gminy znajdują się również podatki i opłaty należne gminie, co nie jest zagadnieniem spornym w rozpoznawanej sprawie. Gmina ma więc obowiązek ustawowy terminowego, pełnego i zgodnego z przepisami ściągnięcia swoich wierzytelności. Brak realizacji tego obowiązku stanowi stosownie do art. 138 ust. 1 tej samej ustawy naruszenie dyscypliny budżetowej. Skoro gmina ma ustawowy obowiązek dochodzenia swoich wierzytelności, jako dochodów budżetowych, to stosownie do art. 29 ust. 1 i 2 oraz art. 111 ust. 2 ustawy ma nie tylko prawo, ale i obowiązek przewidzieć w budżecie wydatki na ten cel. Te właśnie przepisy stanowią podstawę prawną zapisu w uchwale budżetowej. Niezasadnie też zarzuca się w zaskarżonej uchwale naruszenie przez Gminę Knurów przepisów art. 66 § 1 Ordynacji podatkowej. Przepis ten zawiera uregulowanie dotyczące szczególnej formy wygaśnięcia zobowiązania podatkowego. Jest nim przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz gminy w zamian za zaległości podatkowe stanowiące dochód budżetu gminy. Węgiel kamienny po jego wydobyciu i przeznaczeniu do sprzedaży jest rzeczą w rozumieniu art. 45 k.c. Nie ma więc przeszkód prawnych, by dłużnik przeniósł na gminę własność tej rzeczy w zamian za zobowiązania podatkowe na podstawie umowy cywilno-prawnej. Zobowiązanie podatkowe wygasa zatem z chwilą przeniesienia własności rzeczy. Nie ma również przeszkód prawnych by gmina wyłoniła w trybie przepisów o zamówieniach publicznych podmiot do odbioru i sprzedaży w jej imieniu węgla. Przepisy Ordynacji podatkowej nie zawierają regulacji dotyczącej sposobu postępowania w wykonaniu omawianych przepisów. Jak zatem postąpi jednostka samorządu terytorialnego z węglem, należy do jej swobodnego uznania pod warunkiem, że dochody gminy nie zostaną uszczuplone. Należności Gminy z tytułu podatku od nieruchomości tylko za okres 1999 - 2000 wynoszą 7.000.000,00 zł, przy czym same odsetki z tytułu zwłoki wynoszą ponad 1.500.000,00 zł, są zdecydowanie zatem większe niż prowizja z tytułu sprzedaży węgla. Żaden przepis nie wymaga aby uzyskana w opisanym trybie rzecz pozostała na stale własnością gminy. Gminie są potrzebne pieniądze a nie węgiel. Ponieważ nie zajmuje się sprzedażą węgla musi posłużyć się w tym celu wyspecjalizowaną jednostką, aby zapewnić prawidłowy przebieg transakcji. Wypłata stosownego wynagrodzenia za tego typu usługę nie może być zatem traktowana jako naruszenie prawa. Skoro ustawodawca przewidział taki szczególny tryb wygaszania zobowiązań w drodze zawierania umów cywilnoprawnych, to zgodzić się trzeba i z tym, że jego realizacja nastąpi w drodze umów cywilnoprawnych /zapłata wynagrodzenia za usługę przez wierzyciela realizującego ustawowe uprawnienia/. Przyznaje skarżący, że świadczenia publicznoprawne nie mogą być przedmiotem obrotu cywilnoprawnego. Gmina nie ma więc prawa przenosząc w drodze cesji swoich wierzytelności podatkowych na osobę trzecią. Tyle, że zakwestionowana przez organ nadzoru uchwała Rady Gminy ani tego nie ustala, ani nie upoważnia do takiego działania. Można zatem co najwyżej zarzucić Gminie wadliwość wykonania uchwały rady, gdyby do takiego działania doszło, a nie bezprawność samej uchwały. Uchwała ta w szczególności nie przesądza, że środki przeznaczone w budżecie będą wykorzystane na cesję należności podatkowych, gdyby tak było - taki przelew byłby z mocy prawa nieważny. Odpowiadając na skargę Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej wniosło o jej oddalenie. Podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie stwierdzono, że umowy zawarte przez Gminę Knurów nie są umowami, o których stanowi art. 66 Ordynacji podatkowej. Wskazano też, że wybór oferty Śląskiego Konsorcjum Kapitałowego nastąpił z rażącym naruszeniem ustawy o zamówieniach publicznych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
skarga okazała się zasadna. Rozważania nad zgodnością z prawem zaskarżonej uchwały należy rozpocząć od stwierdzeń natury ogólnej dotyczących prawnych uregulowań działalności gmin. Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. nr 13 z 1996 r. poz. 74 ze zm./ gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Z ust. 3 art. 2 wynika zasada podniesiona do rangi zasady konstytucyjnej /art. 165 Konstytucji RP/ a mianowicie zasada samodzielności gminy, która podlega ochronie sądowej. Skoro gmina wykonuje zadania publiczne, przeto musi być oczywiste, że państwo musi mieć wpływ na ich podejmowanie i wykonywanie. Równie oczywiste jest jednak to, że wpływ ten nie może przekreślać samodzielności gminy w wykonywaniu zadań. Posłużenie się zatem przez ustawodawcę w art. 85 ust. 1 powołanej ustawy kryterium zgodności z prawem jako kryterium sprawowania nadzoru nad działalnością komunalną koresponduje ściśle z art. 2 ust. 3 ustawy, w którym - jak już wywiedziono - zawarto zasadę sądowej ochrony samodzielności gminy. Tylko bowiem takie kryterium zapewnia istnienie rzeczywistej samodzielności w granicach prawa i gwarantowanej prawem i zapewnienie jej ochrony prawnej /por. Z.Niewiadomski, W.Grzelczak. Ustawa o samorządzie terytorialnym z komentarzem. Wydawnictwo Prawnicze str. 76/. Organem nadzoru w zakresie spraw budżetowych jest zgodnie z art. 86 ustawy - regionalna izba obrachunkowa. Działalność tego organu została uregulowana w ustawie z 7 października 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych /Dz.U. nr 85 poz. 428 ze zm./. Analiza przepisów tej ustawy nie pozostawia wątpliwości co do tego, iż zdecydowanie rozgraniczono w niej kompetencje nadzorcze i kontrolne. Według art. 1 ust. 2 tej ustawy regionalne izby obrachunkowe sprawują nadzór nad działalnością jednostek samorządu terytorialnego w zakresie spraw finansowych /dawniej - budżetowych/ oraz dokonują kontroli gospodarki finansowej i zamówień publicznych podmiotów wyliczonych w tym przepisie. Porównanie treści art. 11 i 12 ustawy z dnia 7 października 1992 r. z pozostałymi przepisami rozdziału 2 ustawy wskazuje w sposób oczywisty na to, że funkcje nadzorcze dotyczą fazy uchwalania budżetu i jego zmian, zaś funkcje kontrolne obejmują - w zakresie spraw związanych z budżetem - jego wykonanie. Ponieważ rozpoznawana sprawa dotyczy uchwały podjętej w trybie art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 pkt 2 ustawy, dlatego rozważania dalsze muszą skoncentrować się na kwestiach związanych z fazą uchwalania budżetu. Trzeba zatem wskazać na pewne istotne cechy prawne budżetu czyli publicznego planu finansowego. Istotną jego cechą jest to, że każdy plan, a w tym także publiczny plan finansowy odnosi się do przyszłości, jest zatem przewidywaniem, lecz zarazem kreowaniem przyszłości. Budżet tak jak wszystkie plany stwarza jednak równocześnie normę /zespół norm/ powinnościowego zachowania się, skierowaną do jego wykonawców. Są to zatem prawnie wiążące normy planowania finansowego. Definicję legalną budżetu samorządu terytorialnego wyprowadzić należy z art. 109 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych /Dz.U. nr 155 poz. 1014 ze zm./, który stanowi, że budżet jednostki samorządu terytorialnego jest uchwalany w formie uchwały budżetowej na rok budżetowy. Budżet jednostki samorządu terytorialnego jest rocznym planem dochodów i wydatków oraz przychodów i rozchodów tej jednostki. Uchwała budżetowa stanowi podstawę gospodarki finansowej jednostki samorządu terytorialnego /art. 109 ust. 3/. Innymi słowy budżet gminy to opracowywany, uchwalany i wykonywany w sposób prawem przewidziany roczny plan finansowy gminy obejmujący dochody /wpływy ze źródeł ustawowo jej przypadających/ wraz z przeznaczonymi na pokrycie planowanego niedoboru wpływami zwrotnymi, ustawowo określonymi oraz wydatki na finansowanie działań własnych i na zadania zlecone gminy, na podstawie którego prowadzi ona w sposób jawny i samodzielny swą gospodarkę finansową. /Samorząd Terytorialny. Zagadnienia prawne i administracyjne. Praca zbiorowa pod red. Andrzeja Piekary Wyd. Prawnicze Warszawa 1998 r. str. 368 i nast./. Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy o finansach publicznych wydatki mogą być ponoszone na cele i w wysokości ustalonych w ustawie budżetowej , uchwale budżetowej jednostki samorządu terytorialnego/.../. Jednostki samorządu finansów publicznych dokonują wydatków zgodnie z przepisami dotyczącymi poszczególnych rodzajów wydatków. Przechodząc z kolei do istoty sporu między stronami postępowania sądowego nawiązać należy do treści art. 111 ust. 2 ustawy o finansach publicznych, który ma zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy a stanowi, że wydatki budżetowe jednostek samorządu terytorialnego są przeznaczone na realizację zadań określonych w ustawach, w szczególności zaś na zadania własne jednostek samorządu terytorialnego. Przepis ten zatem określa jakie wydatki mogą być objęte uchwałą budżetową jednostki samorządu terytorialnego. W tym zaś kontekście niezbędne jest wskazanie na ustawowe zasady wykonywania budżetu. Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy o finansach publicznych w toku wykonywania budżetu jednostki samorządu terytorialnego obowiązują odpowiednio zasady gospodarki finansowej określone w art. 92 ustawy. Ten zaś stanowi, że ustalenie, pobieranie i odprowadzanie dochodów budżetu/.../ następuje na zasadach i w terminach wynikających z obowiązujących przepisów. Ustawowym obowiązkiem gminy jest zatem w ramach wykonania czyli realizacji przychodów, ściągnięcie tych należności, które zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 - 2001 /Dz.U. nr 150 poz. 983/ stanowią dochód gminy. Jedną z tych należności jest podatek od nieruchomości. Podstawową formą wykonania zobowiązania podatkowego w tym także w zakresie podatku od nieruchomości jest jego zapłata. Ordynacja podatkowa przewiduje jednak w art. 66 § 1 szczególną formę wygaśnięcia zobowiązania podatkowego jaką jest przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na gminę/.../ w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody ich budżetów. Przepisy § 2 i 3 art. 66 Ordynacji podatkowej określają tryb realizacji tego szczególnego trybu wywiązywania się podatnika z zaległości podatkowych. W przypadku Gminy Knurów ten szczególny sposób realizacji dochodu poprzez ściągnięcie zaległych podatków od nieruchomości od Gliwickiej Spółki Węglowej miał polegać na przeniesieniu na nią własności węgla. Rację ma skarżąca gdy twierdzi, że nie zajmuje się obrotem węglem. W tym celu by transakcje związane ze sprzedażą węgla oferowanego przez dłużnika odbyły się prawidłowo i przyniosły gminie spodziewane dochody ich przeprowadzenie należało zlecić wyspecjalizowanej w tej działalności jednostce. Skoro ustawodawca przewidział szczególny sposób wygaśnięcia zobowiązania podatkowego poprzez zawieranie umów cywilnoprawnych o przeniesienie własności rzeczy to trzeba też zgodzić się z tym, że realizacja tego ustawowego uprawnienia do takiej formy ściągania wierzytelności publicznoprawnych zrodzi po stronie uprawnionego -gminy - zobowiązania z tytułu wypłaty wynagrodzenia za wykonaną usługę. Innymi słowy - wykonanie zadania określonego w ustawie o finansach publicznych, czyli wykonania dochodów w ramach wykonania budżetu pociąga za sobą wydatki, które w myśl wszystkiego co do tej pory powiedziano - muszą być objęte uchwałą budżetową, w tym także uchwałą o zmianie budżetu. Dopóki wydatek związany z obsługą wierzytelności publicznoprawnych gminy nie zostanie objęty uchwałą budżetową, dopóty nie może ona przystąpić do wykonania dochodów z tytułu podatku w sposób przewidziany w art. 66 § 1 Ordynacji podatkowej. Z ustaleń dokonanych w toku postępowania nadzorczego wynika, że wobec rozmiarów zadłużenia Gliwickiej Spółki Węglowej wobec Gminy Knurów z tytułu podatku od nieruchomości wykazanego dokumentami znajdującymi w aktach sprawy na ponad 5.000.000,00 zł /bez odsetek/ podjęte zostały działania zmierzające do wygaszenia tych zaległości w trybie przewidzianym w art. 66 Ordynacji podatkowej. Było to działanie znamionujące się godną podkreślenia troską o interesy finansowe Gminy, a tym samym - co musi być oczywiste - nakierowane na zaspakajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty, czyli realizację zadań własnych gminy określonych w art. 7 ustawy o samorządzie gminnym. Zastosowanie tego trybu postępowania, a tym samym poniesienie przez Gminę Knurów wydatków związanych z realizacją dochodu z tytułu podatku od nieruchomości należnego od rzeczonego dłużnika nie pozostawało zatem w sferze abstrakcyjnych rozważań ale przybrało formę realną. Aby jednak Gmina mogła wejść w roku budżetowym 2000 w relacje związane z zastosowaniem tego szczególnego trybu ściągnięcia zaległości podatkowych, z którym wiązało się poniesienie określonych wydatków, musiała podjąć uchwałę o zmianie budżetu, której treścią było zwiększenie planowanych wydatków budżetowych w dziale 91 rozdziale 9146 § 37 w celu sfinansowania wydatków związanych z obsługą wierzytelności gminy. Nie można zatem zasadnie zarzucać Radzie Miasta Knurowa, iż w uchwale objętej postępowaniem nadzorczym przewidziała wydatki związane z obsługą wierzytelności publicznoprawnych gminy z tytułu podatku od nieruchomości należnego od Gliwickiej Spółki Węglowej. Mają one bowiem oparcie w powołanych wcześniej przepisach.
Zupełnie innym zagadnieniem jest to, czy sposób realizacji trybu przez Gminę ściągnięcia zaległości z tytułu podatku od nieruchomości jest zgodny z art. 66 Ordynacji podatkowej. Realizacja szczególnego trybu wygaszania zaległości podatkowych -jak już wykazano - wiązała się z przeniesieniem - na wniosek podatnika - własności rzeczy na podstawie umowy zawartej między podatnikiem a zarządem gminy. Z datą przeniesienia własności rzeczy /lub praw majątkowych/ wygasło zobowiązanie podatkowe, ale do budżetu gminy nie wpływają środki finansowe. Środki takie wpływają dopiero w wyniku dalszych zdarzeń -jak w rozpoznawanej sprawie - sprzedaży rzeczy. Wszystkie te zdarzenia, od zawarcia umowy, o której stanowi omawiany przepis po wpłynięciu do budżetu gminy środków finansowych wynikających z wykonania takiej umowy pozostaje w sferze wykonywania dochodów i ponoszenia wydatków. Stanowi zatem wykonanie budżetu. Wkroczenie przez Regionalną Izbę Obrachunkową w tę sferę działalności gminy Knurów wykraczało poza jej uprawnienia nadzorcze ściśle określone w art. 11 i 12 ustawy z dnia 26 października 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych. Wprawdzie podnoszone w zaskarżonej uchwale zastrzeżenia co do prawidłowości umów zawieranych w celu ściągnięcia zaległości podatkowych od Gliwickiej Spółki Węglowej, są najzupełniej zasadne, gdyż umowy te nie mieszczą się w prawidłowym stosowaniu art. 66 § 1 Ordynacji podatkowej to mogły być formułowane wyłącznie w ramach uprawnień kontrolnych Regionalnej Izby Obrachunkowej. Nie mieszczą się natomiast w jej uprawnieniach nadzorczych ściśle sprecyzowanych w ustawie z dnia 26 października 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych. Reasumując powyższe wywody Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż zaskarżona uchwała stwierdzająca nieważność w części pkt 4 uchwały Rady Miejskiej w Knurowie nr XXIX/269/2000 została wydana z naruszeniem przepisów art. 12 ust. 2 w zw. z art. 91. ust. 1 i 3 ustawy o samorządzie gminnym w zw. z art. 28 ust. 2 i 111 ust. 2 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych i art. 66 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Skutkowało to jej uchyleniem w oparciu o przepis art. 22 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74, poz. 368 ze zm./.

Ten artykuł pochodzi od: Regionalne Izby Obrachunkowe
https://archiwum.rio.gov.pl/

Adres WWW tego artykułu to:
https://archiwum.rio.gov.pl/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=205