Wyrok NSA Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku z dnia 6 grudnia 2000 r. (Sygn. akt I SA/Gd 2038/99) Data Friday, 18 October - 13:08:32 Temat: Orzecznictwo Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2000 r. sprawy ze skargi Miasta Ł. na uchwałę Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Gdańsku z dnia 23 września 1999r. Nr 245/99 w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały Zarządu Miasta dotyczącej wydatków na promocję miasta uchyla zaskarżoną uchwałę. Sygn. akt I SA/Gd 2038/99 Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 grudnia 2000 r. Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2000 r. sprawy ze skargi Miasta Ł. na uchwałę Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Gdańsku z dnia 23 września 1999r. Nr 245/99 w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały Zarządu Miasta dotyczącej wydatków na promocję miasta uchyla zaskarżoną uchwałę. Uzasadnienie Uchwałą Nr 112/99 z dnia 23 sierpnia 1999r. w sprawie wprowadzenia zmian w uchwale Nr 105/99 Zarząd Miasta Ł. nadał § l następujące brzmienie: „z działu 83 Kultura i Sztuka rozdziału 8331 Dom Kultury przeznacza się kwotę 100.000 zł na opłacenie kontraktu dotyczącego promocji miasta przez Kapitana B. podczas rejsu dookoła świata oraz w 2 lata po powrocie". Nieważność powyższej uchwały stwierdziło Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Gdańsku uchwałą Nr 245/99 z dnia 23 września 1999r. W uzasadnieniu tej uchwały Kolegium RIO wskazało, że pomimo zmiany treści § l uchwały Zarządu Miasta Ł. Nr 105/99 nadal ma miejsce dofinansowanie wyprawy żeglarskiej, a nie zapłata za wykonanie usług z umowy, która miałaby na celu wykonanie zadań publicznych o znaczeniu lokalnym mających zaspokoić zbiorowe potrzeby wspólnoty. Promocja miasta i portu jachtowego nie mieści się w katalogu zadań określonych w art. 7 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. Nr 113, poz. 74 z 1996r. ze zm.). Umowa zawarta przez Gminę z organizatorem rejsu jest de facto umową zbliżoną do darowizny, gdyż zawiera jedynie obowiązek świadczenia przez Gminę kwoty 81.900,- zł na rzecz. B.. Samodzielność prowadzenia przez gminę gospodarki finansowej nie oznacza dowolności w zakresie wydatkowania dochodów. W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Miasto Ł. wniosło o uchylenie powyższej uchwały Kolegium RIO jako naruszającej art.6, 7 ust. l i art.51 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym oraz art. 164 ust.3, art. 165 i 166 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Strona skarżąca podkreśliła, że art.7 ustawy o samorządzie gminnym nie zawiera zamkniętego katalogu zadań gminy, a art.6 ustawy wyraźnie stanowi, że do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym nie zastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Promocja miasta nie jest zastrzeżona dla innych podmiotów, a jest szczególnie istotna dla miasta turystycznego, w którym życie ogółu mieszkańców toczy się wokół spraw związanych z turystyką i morzem. Umowa zawarta w celu promocji miasta w ramach rejsu miała na celu m.in. przyciągnięcie żeglarzy do nowego portu jachtowego. Strona skarżąca zarzuciła, że RIO nie podało podstawy prawnej unieważnienia uchwały. W odpowiedzi na skargę Regionalna Izba Obrachunkowa w Gdańsku wniosła o oddalenie skargi, podkreślając, że dotacja na sfinansowanie rejsu nie należy do katalogu zadań własnych gminy. Promocja może należeć do zadań własnych gminy o ile zaspokaja zbiorowe potrzeby wspólnoty. W niniejszym przypadku nie istniał związek pomiędzy wielkością nakładów a konkretnymi korzyściami. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Zarzuty strony skarżącej odnośnie naruszenia przez zaskarżoną uchwałę przepisów art. 6, 7 i 51 cyt. ustawy o samorządzie gminnym były uzasadnione. Z powyższych unormowań wynika samodzielność gminy w prowadzeniu gospodarki finansowej i zasada objęcia zakresem działania gminy wszystkich spraw publicznych o znaczeniu lokalnym, nie zastrzeżonych ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań tych należy zaspokojenie zbiorowych potrzeb wspólnoty, których katalog z art.7 cyt. ustawy ma charakter otwarty (przykładowy). Spór sprowadzał się do rozstrzygnięcia czy wydatki na dofinansowanie rejsu jachtu Lady B. stanowiły zapłatę za usługę promocji miasta i portu jachtowego, czy też nie stanowiły ekwiwalentu za korzyści uzyskane przez gminę i w swojej istocie zbliżone zbyły do darowizny na rzecz organizatora rejsu. Oceniając powyższy spór Sąd przychylił się do racji przedstawionych przez stronę skarżącą. Oczywiście przeznaczenie środków finansowych na określony konkretnie cel jako należący bądź nie należący do zadań gminy będzie często kategorią oceną. Jednak z uwagi na art.6 cyt. ustawy o samorządzie gminnym i art.166 Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997r. ingerencja organów nadzoru musi być wyważona. Tytułem przykładu można wskazać wyrok Sądu Najwyższego z 8 lipca 1998r. III RN 45/98 (OSNAPU 1999/8/261), w którym uznano za zgodne z prawem przeznaczenie środków gminy na remonty budynków prywatnych, w których najemcy obowiązani są opłacać czynsz regulowany, czy wyrok NSA z dnia 20 kwietnia 1994r. SA/Wr 1961/93 akceptujący utworzenie ośrodka samorządowej telewizji lokalnej o ile jego zadaniem będzie informowanie o sprawach wspólnoty gminnej. W rozpoznawanej sprawie - zdaniem Sądu - ingerencja RIO nie była usprawiedliwiona. Kolegium RIO w uchwale z dnia 23 września 1999r. wskazało, że umowa zawarta przez gminę nie zobowiązuje do wykonania na jej rzecz jakichkolwiek zadań publicznych o znaczeniu lokalnym, związanych z zaspokajaniem zbiorowych potrzeb wspólnoty ale była to umowa dla gminy jednostronnie zobowiązująca. Z powyższą argumentacją nie sposób się zgodzić. Sfinansowanie przez stronę skarżącą części kosztów rejsu miało bowiem stanowić ekwiwalent za promocje miasta i mariny przez przyjęcie Ł. jako portu macierzystego jachtu, umieszczenie nazwy i herbu miasta na rufie i burcie, przygotowanie rejsu w marinie Ł., przekazywanie informacji o rejsie przez Miejskie Biuro Informacyjne, (...) rozprowadzanie materiałów promocyjnych, używanie słowa „Ł." w komunikatach z rejsu, przekazanie miastu pełnej dokumentacji rejsu (dziennik pokładowy, dokumentacja filmowa i fotograficzna), uwzględnienie Ł. w materiałach, publikacjach, wywiadach, spotkaniach, pomocy w zorganizowaniu szkoły o profilu i tradycjach morskich w Łebie, inicjowanie imprez żeglarskich w oparciu o marinę w Ł. W sytuacji kryzysu w rybołówstwie morskich podstawą rozwoju Ł. ecydującą o powodzeniu ekonomicznym mieszkańców może być jedynie turystyka. W tym celu dużym nakładem środków zbudowano w Ł. port jachtowy i promocja tegoż, oraz walorów wypoczynkowych miasta, szczególnie podczas nagłośnionego rejsu dookoła świata może mieć podstawowe znaczenie dla sukcesu ekonomicznego mariny i związanych z nią usług. Argumentacja RIO z odpowiedzi na skargę o braku związku między wielkością nakładów a konkretnymi korzyściami promocyjnymi nie przekreślało celowości tych wydatków dla rozwoju społeczności lokalnej. Odwołać tu można się do przykładów z prawa podatkowego, w którym to za koszt uzyskania przychodu uznaje się wydatki na reklamę i działalność marketingową (prowadzącą m.in. do tworzenia i utrzymywania popytu). Brak przychodu w związku z tymi wydatkami nie wyklucza możliwości zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów z uwagi na to, że warunkiem takiego zaliczenia jest kryterium celowości, a nie rezultatu (np. wyrok NSA z dnia 6 lutego 1998r. I SA/Gd 1196/96, czy z dnia 28 lutego 1997r. SA/Gd 3458/95). Odnosząc te zasady bliżej do okoliczności rozpoznawanej sprawy można wskazać wyrok NSA z dnia 18 października 1995r. SA/Ka 1894/94 (POP 1998/2/62), gdzie pod pojęciem reklamy zakwalifikowano także promocje i wyrok NSA z dnia 16 stycznia 1998r. I SA/Gd 326/96, w którym do kosztów uzyskania przychodów zaliczono umieszczanie ogłoszeń prasowych, reklam na stadionie, wizytówek itp. Reasumując powyższe rozważania uznać należało, że promocję miasta jako centrum turystycznego można uznać za zadanie własne gminy, o ile jej zakres (realny krąg potencjalnych klientów), forma, koszt i wiarygodność kontrahenta pozwala na racjonalne założenie, że wspólnota samorządowa osiągnie wymierne korzyści z napływu dodatkowej liczby turystów. Wobec powyższego należało zaskarżoną uchwałę uchylić w oparciu o art.22 ust. l i ust.2 pkt l ustawy z dnia 11 maja 1995r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz.368 ze zm.). Źródło: OWSS 3/2001 Ten artykuł pochodzi od: Regionalne Izby Obrachunkowe https://archiwum.rio.gov.pl/ Adres WWW tego artykułu to: https://archiwum.rio.gov.pl/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=48